В эмиграцию, как и в рай, попадаешь через смерть. Отрубаешь прошлое, как хвост. Кровь на хвосте. Кровь на всем теле, везде.

Я – маленькая птичка. У меня только глаза и крылья. И кровавая рана. Я не знаю, где мое сердце – в хвосте, как в сказках, или еще в груди. Я не слышу биения из-за шелеста крыльев. Я взлетаю и сжимаю рану, кровавую, в кулачок.

Мне сверху видно, с птичьего полета – мой хвост, отрубленный, – в крови. Я приучаю себя к мысли, что он – атрофик, что мне с ним было не взлететь. Я бьюсь об стекла небоскребов. Я отражаюсь. Я –  и небеса. Вот это – рай! Вот это – рай?

I emigration, som i paradis, kommer du gennem døden. Du afskår fortiden som en hale. Blod på halen. Blod på hele kroppen, overalt.

Jeg er en lille fugl. Jeg har kun øjne og vinger. Og et blodigt sår. Jeg ved ikke, hvor mit hjerte er ved halen, som i eventyr eller endda i brystet. Jeg hører ikke slaget på grund af vingerens rustle. Jeg tager af og presser såret blodigt ind i en knytnæve.

Jeg kan se ovenfra, fra en fugls flyvning – min hale, afskåret – i blodet. Jeg vænner mig til tanken om at han er en atrofi, at jeg ikke kunne flyve med ham. Jeg kæmper imod glasset af skyskrabere. Jeg reflekterer. Jeg – og himlen. Dette er paradis! Er dette paradis?

You wind up in emigration, as in paradise, through death. You cut off the past, like a tail. There’s blood on the tail. There’s blood all over the body, everywhere.

I’m a little bird. I have only eyes and wings. And a bloody wound. I don’t know where my heart is – in my tail as in fairytales, or still in my chest. I don’t hear its beating due to the rustling of my wings. I take off and squeeze my bloody wound.

I can see from above, from a bird’s flight, my tail, cut off – in the blood. I get myself to believe that it’s atrophied, that I wasn’t able to take off with it. I beat against the glass of skyscrapers. I see the reflection: myself and the sky. That’s paradise. Is that paradise?

ემიგრაციაში, როგორც სამოთხეში, სიკვდილის გავლით ხვდები. წარსულს კუდივით იჭრი. სისხლია კუდზე. სისხლია მთელ სხეულზე, ყველგან.

პატარა ჩიტი ვარ. მხოლოდ თვალები და ფრთები მაქვს. სისხლიანი ჭრილობაც. არ ვიცი, გული სად მაქვს — ზღაპრებივით კუდში, თუ ჯერაც მკერდში. გულის ძგერა არ მესმის, ფრთების შრიალის გამო. ვფრინდები და მუჭში ვიმწყვდევ სისხლიან ჭრილობას.

ზემოდან, ჩიტის ფრენის სიმაღლიდან, ვხედავ ჩემს მოჭრილ, სისხლიან კუდს. თავს ვაჩვევ ფიქრს, ატროფიკია, მისით ვერც ავფრინდებოდი–მეთქი. ვეხეთქები ცათამბჯენთა შუშას. ავისახები. მე და ზეცა. ესაა სამოთხე! ესაა სამოთხე?