Пора приступать к делам.

Пришлый цирюльник уже ждет в платяной. Следую туда. Молчаливый, приземистый Самсон с поклоном усаживает меня перед зеркалами, массирует лицо, натирает шею лавандовым маслом. Руки у него, как у всех цирюльников, малоприятные. Но я принципиально не согласен с циником Мандельштамом – власть вовсе не «отвратительна, как руки брадобрея». Власть прелестна и притягательна, как лоно нерожавшей златошвейки. А руки брадобрея…что поделаешь – бабам наших бород брить не положено. Самсон пускает мне на щеки пену из сиреневого баллончика «Чингисхан», предельно аккуратно размазывает, берется за бритву, размашисто правит ее на ремне, прицеливается, поджав нижнюю губу, и начинает ровно и плавно снимать пену с моего лица. Смотрю на себя. Щеки мои уже не очень свежи. За эти два года я похудел на полпуда. Синяки под глазами стали нормой. Все мы хронически недосыпаем. Прошлая ночь –  не исключение.

Сменив бритву на электрическую машинку, Самсон ловко поправляет секирообразный островок моей бороды.

Я сурово подмигиваю себе: « С добрым утром, Комяга! »

Малоприятные руки кладут мне на лицо горячую салфетку, пропитанную мятой. Самсон тщательно вытирает мое лицо, румянит щеки, завивает чуб, лакирует, щедро сыпет золотую пудру, вдевает в правое ухо увесистую золотую серьгу – колокольчик без языка. Такие серьги носят только наши. И никакая земская, приказная, стрелецкая, думская или столбовая сволочь даже на маскарад рождественский не посмеет надеть такой колокольчик.

Самсон опрыскивает мою голову «Диким яблоком», молча кланяется и выходит. Он сделал свое цирюльное дело. Тут же возникает Федька. Морда его по-прежнему помята, но он уже успел сменить рубаху, почистить зубы и вымыть руки. Он готов к процессу моего облачения. Прикладываю ладонь к замку платяного шкапа. Замок пищит, подмигивает красным огоньком, дубовая дверь отъезжает в сторону. Каждое утро вижу я все свои восемнадцать платьев. Вид их бодрит. Сегодня обычный будний день. Стало быть – рабочая одежа.

– Деловое, – говорю я Федьке.

Он вынимает платье из шкапа, начинает одевать меня: белое, шитое крестами исподнее, красная рубаха с косым воротом, парчовая куртка с куньей оторочкой, расшитая золотыми и серебряными нитями, сафьяновые порты, яловые красные сапоги, кованые медью. Поверх парчовой куртки Федька надевает на меня долгополый, подбитый ватою кафтан черного грубого сукна.

Глянув на себя в зеркало, закрываю шкап.

Иду в прихожую, гляжу на часы: 8.03. Время терпит. В прихожей меня уже ждут провожатые: нянька с иконкою Георгия Победоносца, Федька с шапкой и поясом.  Надеваю шапку черного бархата с соболиной оторочкой, даю себя подпоясать широким кожаным ремнем. На ремне – слева кинжал в медных ножнах, справа «Реброфф» в деревянной кобуре. Нянька между тем крестит меня:

– Андрюшенька, Храни тебя Пресвятая Богородица, святой Никола и все Оптинские старцы!

Острый подбородок ее трясется, голубенькие слезящиеся глазки смотрят с умилением. Я крещусь, целую икону святого Георгия. Нянька сует мне в карман молитву «Живый в помощи Вышняго», вышитую матушками Новодевичьего монастыря золотом на черной ленте. Без этой молитвы я на дела не езжу.

– Победу на супротивных…- бормочит Федька, крестясь.

Из черной горницы выглядывает Анастасия: красно-белый сарафан, русая коса на правом плече, изумрудные глаза. По заалевшим ланитам видать: волнуется. Опустила очи долу, поклонилась стремительно, тряхнув высокой грудью, скрылась за косяком дубовым. А у меня сразу всплеск сердечный от поклона девичьего: позапрошлая ночь темнотой парною распахнулась, стоном сладким в ушах ожила, теплым телом девичьим прижалась, зашептала жарко, кровушкой по жилам побежала.

Но – дело поперву.

А дел сегодня – невпроворот. И еще этот посол албанский…

Выхожу в сенцы. Там уж вся челядь выстроилась: скотницы, кухарка, повар, дворник, псарь, сторож, ключница:

– Здравы будьте, Андрей Данилович!

Кланяются в пояс. Киваю им, проходя. Скрипят половицы. Отворяют дверь кованую. Выхожу на двор. День солнечный выдался, с морозцем. Снега за ночь подсыпало – на елях, на заборе, на башенке сторожевой. Хорошо, когда снег! Он срам земной прикрывает. И душа чище от него делается.

Щурясь, на солнце оглядываю двор: амбар, сенник, хлев, конюшня, – все справное, добротное. Рвется овчар лохматый на цепи, повизгивают борзые в псарне за домом, кукарекает петух в хлеву. Двор выметен чисто, сугробы аккуратные, как куличи пасхальные. У ворот стоит мой «мерин» восьмисотый – алый, как моя рубаха, приземистый, чистый. Блестит на солнце кабиною прозрачной. А возле него конюх Тимоха с песьей головой в руке ждет, кланяется:

– Андрей Данилович, утвердите!

Показывает мне голову собачью на нынешний день: косматый волкодав, глаза закатились, язык инеем тронут, зубы желтые, сильные. Подходит.

– Валяй!

Тимоха ловко пристегивает голову к бамперу «мерина», метлу – к багажнику. Прикладываю ладонь к замку «мерина», крыша прозрачная вверх всплывает. Усаживаюсь на полулежащее сидение черной кожи. Пристегиваюсь. Завожу мотор. Тесовые ворота передо мной растворяются. Выезжаю, несусь по узкой прямой дороге, окруженной старым, заснеженным ельником. Красота! Хорошее место. Вижу в зеркало свою усадьбу, удаляющуюся. Добрый дом, с душою. Всего пять месяцев живу в нем, а чувство такое, что родился и вырос тут. Раньше имение принадлежало товарищу менялы из Казначейского Приказа Порохову Степану Игнатьевичу. Когда он во время Великой Чистки Казначейской впал в немилость и оголился, мы его и прибрали к рукам. В то лето горячее много казначейских голов полетело. Боброва с пятью приспешниками в клетке железной  по Москве возили, потом секли батогами и обезглавили на Лобном месте. Половину казначейских выслали из Москвы за Урал. Работы много было…Порохова тогда, как и положено, сперва мордой по навозу вывозили, потом рот ассигнациями набили, зашили, в жопу свечку воткнули, да на воротах усадьбы повесили. Семью трогать было не велено. А имение мне отписали. Справедлив государь наш. И слава Богу.

Zeit, an die Arbeit zu gehen.

Samson, der Bartscherer – ein Zugezogener – wartet schon in der Ankleidestube. Ich begebe mich dorthin. Der kleine, stämmige, wortkarge Mann plaziert mich ehrerbietig vor dem Spiegel, massiert mir das Gesicht, reibt den Nacken mit Lavendelöl ein. Seine Hände sind mir, wie die aller seiner Zunft, unangenehm. Obwohl ich grundsätzlich anderer Meinung bin als der Zyniker Mandelstam: „Macht ist so widerlich wie Hände von Barbieren.“ Nein, Macht hat ihren Reiz, sie ist so verführerisch wie der Schoß einer jungfräulich zarten Goldstickerin. Anders die Hände eines Barbiers … Aber nicht zu ändern, Weibern ist es untersagt, uns zu rasieren. Samson sprüht mir aus einem orangenen Fläschchen mit der Aufschrift Dschingis Khan Schaum auf die Wangen, den er mit übertriebener Sorgfalt verschmiert, um nicht den schmalen, schönen Kinnbart zu besudeln, greift nach der Klinge, zieht sie schwungvoll ein paarmal am Riemen ab, nimmt, sich auf die Unterlippe beißend, Maß und fängt an, das Weiß in geraden, gleichmäßigen Zügen wieder aus dem Gesicht zu schaben. Ich betrachte mich. Meine Wangen sind nicht mehr die allerfrischesten. In diesen letzten zwei Jahren habe ich ein halbes Pud abgenommen. Die Schatten unter den Augen sind zur Regel geworden. Wir alle leiden an chronischem Schlafmangel. Die letzte Nacht war keine Ausnahme.

Samson legt das Rasiermesser zur Seite und greift zum elektrischen Apparat. Damit stutzt er geschickt das beilförmige Ende meines Bartes.

„Guten Morgen, Komjaga!“ zwinkere ich mir selbst zu.

Die unangenehmen Hände legen eine heiße, minzegetränkte Serviette auf mein Gesicht. Sorgsam fährt Samson damit über die Haut, reibt, bis mir die Röte in die Wangen schießt, dreht das Haarbüschel auf meinem rasierten Schädel ein, sprüht Lack und anschließend reichlich Goldstaub darüber, und schließlich kommt der schwere goldene Ring mit dem Glöckchen ohne Klöppel ins rechte Ohr. An diesem Ring erkennt man uns. Kein Gemeiner, ob nun Landvogt, Staatsbeamter, Strelitze, Duma-Bojare, Provinz-Adliger oder sonst ein Gesindel, wagt es, sich ein solches Glöckchen anzuhängen – nicht einmal zum Weihnachtsmaskenfest.

Samson besprüht meinen Schädel mit Wildapfelessenz, verbeugt sich wortlos und geht hinaus – der Barbier hat seine Schuldigkeit getan. Sogleich erscheint Fedka, das Gesicht immer noch in Falten, aber wenigstens schon im frischen Hemd, mit geputzten Zähnen und gewaschenen Händen. Bereit, die Prozedur des Ankleidens an mir vorzunehmen. Ich lege die flache Hand an das Schloß des Kleiderschranks. Das Schloß summt, ein rotes Lämpchen blinkt, die eichene Tür fährt zur Seite. Meine achtzehn Gewänder kommen zum Vorschein. Allmorgendlich ein erhebender Anblick. Heute ist ein normaler Werktag. Also Arbeitskleidung.

„Für alle Tage“, sage ich zu Fedka.

Er nimmt die passende Kluft aus dem Schrank und beginnt mich anzukleiden: zuerst das weiße, mit Kreuzstich verzierte Unterzeug, dann das rote Hemd mit versetztem Stehkragen, die Jacke aus gold- und silberdurchwirktem Brokat mit Marderbesatz, dazu Wamshosen aus Samt und die saffianledernen roten Stiefel, mit Kupfer beschlagen. Über die Brokatjacke zieht mir Fedka zu guter Letzt den wattierten Kaftan aus grobem schwarzem Tuch, dessen Schöße weit hinunterreichen.

Nach einem Blick in den Spiegel schließe ich den Schrank.

Beim Betreten des Vorzimmers schaue ich auf die Uhr: 8:03. Die Zeit drängt. Im Vorzimmer warten die, die mich verabschieden wollen: meine alte Amme mit der Ikone vom Heiligen Georg dem Wundertäter, Fedka mit Gürtel und Mütze. Letztere, aus schwarzem Samt mit Zobelbesatz, setze ich auf, lasse mir den breiten Ledergürtel umlegen. Daran hängt ein Dolch in kupferner Scheide, rechts davon die Rebroff im hölzernen Halfter. Währenddessen schlägt die Amme das Kreuz über mir.

„Andrjuschenka! Die Heilige Gottesmutter, der Heilige Nikola und alle Starzen von Optino mögen dir beistehen!“ ruft sie. Dabei wackelt ihr spitzes Kinn, die tränenden wasserblauen Augen schauen ergriffen. Ich bekreuzige mich und küsse die Ikone des Hl. Georg. Die Amme schiebt mir das Gebet Wer unter dem Schirm des Höchsten sitzet in die Tasche, das Nonnen des Klosters Unserer Hl. Jungfrauen in Gold auf eine schwarze Schleife gestickt haben. Ohne dieses Gebet fahre ich niemals zum Einsatz.

„… und gewähre den Sieg über die Feinde …“ brummelt Fedka und schlägt sein Kreuz.

Aus der Tür zur guten Stube lugt Anastasja: rot-weißer Sarafan, smaragdfarbene Augen, das blonde Haar über der rechten Schulter. Am tiefen Rot ihrer Wangen kann ich sehen, wie erregt sie ist. Die Augen niedergeschlagen, hat sie sich flink verbeugt, wobei die hohe Brust ins Schwingen gekommen ist. Nun verschwindet sie wieder hinter dem schweren Eichenrahmen. Diese mädchenhafte Verbeugung erzeugt bei mir im Herzen sogleich eine hitzige Aufwallung: Erst vorgestern in der Dunkelheit des Dampfbads hat sie ihren Schoß für mich geöffnet, ward unter dem Liebesgeflüster an ihrem Ohr lebendig, schmiegte sich an mich in all ihrer jungfräulichen Glut, wisperte so voller Inbrunst, dass das Blut in den Adern kochte …

Doch die Arbeit geht vor.

Und Arbeit gibt es heute wahrlich nicht zu knapp. Der albanische Gesandte hat gerade noch gefehlt.

Ich trete hinaus in die Diele. Dort steht die ganze übrige Sippe versammelt: Stallburschen, Hundeknecht, Koch und Beiköchin, Hausmeister, Wächter und Beschließerin.

„Heil Euch, Andrej Danilowitsch!“ rufen sie und verbeugen sich tief. Ich nicke ihnen im Vorbeigehen zu. Die Dielenbretter knarren. Die geschmiedete Tür wird mir aufgetan. Der Tag verspricht sonnig zu werden, dazu eine knackige Kälte. Ich trete hinaus auf den Hof. Über Nacht hat es ein bisschen geschneit: Tannenbäume, Zaun und Wachturm sind wie gepudert. Schnee ist immer gut! Er verhüllt die Scham der Erde. Und die Seele läutert sich mit …

Blinzelnd vor der Sonne, lasse ich den Blick über den Hof schweifen: Speicher, Scheune, Schweinestall, Reitstall – alles gediegen und in Schuss. Der struppige Rüde zerrt an der Kette, die Windhunde im Zwinger hinter dem Haus winseln, im Stall kräht der Hahn. Der Hof ist sauber gefegt, Schneehaufen, akkurat wie Osterbrote. Am Tor steht mein „Wallach“, der Merin – rot wie mein Hemd, schnittig und blank. Die gläserne Kanzel blitzt in der Sonne. Daneben wartet Timocha, der Pferdeknecht, mit dem Hundekopf in der Hand.

„Bitte um Euer Einverständnis, Andrej Danilowitsch“, sagt er mit einer Verbeugung.

Dabei weist er mir den Kopf für den heutigen Tag vor: einen zottigen Wolfshund mit verdrehten Augen, Zunge bereift, kräftige gelbe Zähne. Kommt damit auf mich zu.

„Ist gut. Mach schon!“ sage ich. Geschickt befestigt Timocha den Kopf am Stoßfänger meines Merins. An den Kofferraum kommt der Besen. Ich lege die Hand an das Türschloss, die gläserne Kanzel fährt nach oben. Ich nehme im schwarzen Leder des Liegesessels Platz. Gurte mich an. Starte den Motor. Die hölzernen Torflügel gehen vor mir auf. Ich fahre vom Hof, fege die schmale, schnurgerade Straße entlang, verschneiter alter Fichtenwald zu beiden Seiten. Solch eine Pracht! Ein guter Ort. Ich sehe mein Anwesen im Rückspiegel kleiner werden. Ein anständiges Haus, eines mit Seele. Ganze sieben Monate wohne ich hier, und mir kommt es so vor, als wäre ich hier geboren und aufgewachsen. Früher hat dieses Gut dem Kumpanen eines Geldschneiders aus dem Schatzhof mit Namen Stepan Ignatjewitsch Gorochow gehört. Als der während der Großen Säuberungen in seiner Kanzlei in Ungnade fiel und nackent gemacht wurde, haben wir ihn uns vorgeknöpft. In dem heißen Sommer damals sind im Schatzhof viele Köpfe gerollt. Bobrow mit fünfen seiner Spießgesellen ist in einem eisernen Käfig durch Moskau gekarrt, dann ausgepeitscht und auf der Richtstatt enthauptet worden. Das halbe Personal wurde der Stadt verwiesen und hinter den Ural verbracht. Es gab viel zu tun … Dem Gorochow haben wir damals, wie es sich ziemte, zuerst die Visage in den Mist gesteckt, dann das Maul mit Geldscheinen ausgestopft und zugenäht, eine Kerze in den Arsch gesteckt; schließlich wurde er am Gutstor aufgeknüpft. An der Familie durften wir uns nicht vergreifen. Aber das Gut bekam ich überschrieben. Unser Gossudar ist gerecht. Und das ist gut so.

Czas przystąpić do codziennych obowiązków.

Przybyły cyrulik już oczekuje w garderobie. Zmierzam tam. Krępy milczek Samson z pokłonem sadza mnie przed lustrami, masuje mi twarz, naciera szyję olejkiem lawendowym. Jego ręce, jak ręce wszystkich cyrulików, nie są zbyt przyjemne. Ale ja zasadniczo nie zgadzam się z cynikiem Mandelsztamem – władza wcale nie jest „ohydna jak ręce golibrody”. Władza jest urzekając i rodzi pożądanie jak łono niewinnej hafciarki złotogłowiem. A ręce golibrody… cóż poradzić – babom naszych bród golić nie przystoi. Samson wyciska na moje policzki pianę z pomarańczowego flakonika „Czyngis-chan”, starannie i dokładnie rozprowadza, nie dotykając mojej wąskiej i pięknej bródki, chwyta brzytwę, zamaszyście ostrzy ją na rzemieniu, przymierza się, zaciskając dolną wargę, i zaczyna równo i płynnie ściągać pianę z mojej twarzy. Patrzę na siebie. Policzki już są  n i e z b y t  świeże. Przez te dwa lata schudłem o pół puda. Sińce pod oczami stały się normą. Wszyscy chronicznie nie dosypiamy. Miniona noc nie jest wyjątkiem.

Zmieniwszy brzytwę na golarkę elektryczną, Samson zgrabnie wyrównuje siekieropodobną wysepkę mojej bródki.

Surowo mrugam do siebie: „Dobrego dnia, Komiaga!”

Niezbyt przyjemne dłonie kładą na mojej twarzy gorący kompres, nasączony miętą. Potem Samson starannie wyciera mi i barwi rumieńcem policzki, zawija osełedec, lakieruje, szczodrze obsypuje złocistym pudrem, i wpina w prawe ucho solidny złoty kolczyk – dzwoneczek bez serca. Takie kolczyki noszą tylko nasi. I żadna ziemska, kancelaryjna, strzelecka, dumska ani szlachecka swołocz nie ośmieli się zawiesić sobie takiego dzwoneczka.

Samson spryskuje moją głowę „Dziką Jabłonią”, w milczeniu kłania się i wychodzi – wykonał swoją balwierską robotę. I zaraz zjawia się Fiedka. Jego morda wciąż jest zmięta, ale już zdążył zmienić koszulę, umyć zęby i wyszorować ręce. Gotów jest do ceremonii przyoblekania mnie. Przytykam dłoń do zamka szafy z przyodziewkiem. Zamek piszczy, pomruguje czerwonym światełkiem, dębowe drzwi odjeżdżają na bok. Każdego ranka widzę wszystkie swoje osiemnaście szat. Jestem z nich kontent. Dziś mamy zwykły dzień powszedni. A zatem – odzież robocza.

– Ubranie służbowe – mówię do Fiedki.

On wyjmuje z szafy szaty, zaczyna mnie przyodziewać: biała bielizna spodnia z haftem krzyżykowym, czerwona koszula ze stójką zapinaną z boku, kurtka ze złotogłowiu, lamowana kunim futrem, wyszywana złotymi i srebrnymi nićmi, aksamitne portki, safianowe czerwone buty z cholewami, podkute miedzią. Na kurtkę ze złotogłowiu Fiedka narzuca długopoły, watowany kaftan z grubego czarnego sukna.

Spozieram na siebie w lustro i zamykam szafę.

Idę do przedpokoju, spoglądam na zegar: ósma zero trzy. Czas nagli. W przedpokoju już czekają, żeby mnie pożegnać: niańka z ikoną Jerzego Zwycięzcy, wielkiego męczennika, Fiedka z czapką i pasem. Wkładam czapkę z czarnego aksamitu z sobolowym otokiem, daję się opasać szerokim skórzanym rzemieniem. Na rzemieniu – z lewej strony kindżał w miedzianej pochwie, z prawej rebroff w drewnianej kaburze. Niańka w tym czasie czyni nade mną znak krzyża i mówi:

– Andriuszeńka, niech cię ma w opiece Najświętsza Panienka, święty Nikoła i wszyscy starcy z Pustelni Optińskiej!

Jej ostry podbródek drży, niebieściuchne oczęta spozierają z rozrzewnieniem. Żegnam się znakiem krzyża, całuję ikonę świętego Jerzego. Niańka wsuwa mi do kieszeni modlitwę „Od powietrza, głodu, ognia i wojny zachowaj nas, Panie”, wyhaftowaną przez mateczki z monasteru Nowodziewiczego złotem na czarnej szarfie. Bez tej modlitwy nie wyruszam do swych zajęć.

– Zwycięstwa nad nieprzyjacioły nasze… – mamrocze Fiedka, żegnając się nabożnie.

Z kuchennej izby wyziera Anastasja: czerwono-biały sarafan, płowy warkocz na prawym ramieniu, szmaragdowe oczy. Aliści po spąsowiałych jagodach widać: niepokoi się. Spuściła oczęta, pokłoniła się chybko, potrząsając wysoką piersią, i skryła się za dębową futryną. A we mnie od razu ogarnia  z a c h w y t  serdeczny od pokłonu dziewczęcego: pozaprzeszła noc mrokiem parnym się otwarła, jękiem słodkim w uszach ożyła, ciepłym ciałem dzierlatki przycisnęła, zaszeptała gorąco, przebiegła żyłami jak krew.

Ale nasamprzód – sprawy.

Zasię spraw dziś – wiela. A jeszcze ten albański ambasador…

Wychodzę do sionki. Tam już cała czeladź się ustawiła: oborowi, kucharka, kucharczyk, stróż, psiarz, dozorca, klucznica:

– Witaj nam, panie, Andrieju Daniłowiczu!

Kłaniają się wszyscy w pas. Kiwam do nich głową, przechodząc. Skrzypią deski podłogi. Roztwierają się kute drzwi. Wychodzę na podwórze. Dzień nadarzył się słoneczny, lekko mroźny. Śniegu przez noc dopadało – leży na świerkach, na parkanie, na wieżyczce strażniczej. Dobrze, kiedy jest śnieg! On sromotę ziemską przykrywa. I dusza staje się od niego czystsza.

Mrużąc oczy w słońcu, rozglądam się po podwórzu: spichlerz, szopa na siano, chlew, stajnia – wszystko dostatnie, solidne. Wyrywa się pies kudłaty na łańcuchu, skomlą charty w psiarni za domem, pieje kogut w kurniku. Podwórze zamiecione do czysta, przeto zaspy zgrabne okalają je niczym drożdżowe baby wielkanocne. U bramy stoi mój merc – purpurowy jak moja koszula, krępy, czysty. Błyszczy w słońcu jego przezroczysta kabina. A koło niego koniuch Timocha z psią głową w ręce czeka, kłania się.

– Andrieju Daniłowiczu, zatwierdźcie, panie!

Pokazuje mi psią głowę na dzisiejszą robotę: kudłaty chart irlandzki, oczy uciekły w głąb czaszki, język zwarzony mrozem, zęby żółte, silne. Podchodzi.

– Niech będzie!

Timocha prędko przytracza głowę do zderzaka merca, miotłę do bagażnika. Przykładam dłoń do zamka samochodu, przezroczysty dach płynnie unosi się do góry. Siadam w fotelu z półopuszczonym oparciem, obciągniętym czarną skórą. Zapinam pasy. Zapalam silnik. Wrota tarcicowe rozwierają się przede mną. Wyjeżdżam, pędzę wąską, prostą drogą, po obu jej stronach stary, zaśnieżony las świerkowy. Dalibóg, pięknie! Dobre miejsce. Widzę w lustrze swój oddalający się dwór. Dobry dom, z duszą. Dopiero siedem miesięcy w nim mieszkam, a mam takie poczucie, jakbym się tu urodził i wychował. Wcześniej majątek należał do przyjaciela wymieniacza pieniędzy z Urzędu Skarbowego, Stiepana Ignatjewicza Gorochowa. Kiedy ten w czasie wielkiej czystki skarbowej popadł w niełaskę i naonczas został  g o ł y, myśmy go zagarnęli w swoje ręce. W owo lato gorące wiele głów skarbniczych poleciało. Bobrowa z pięcioma poplecznikami w klatce żelaznej po Moskwie wozili, potem siekli go batogami i wreszcie skrócili o głowę na Miejscu Kaźni. Połowę skarbników zesłano z Moskwy za Ural. Roboty było dużo… Gorochowa wonczas, jak się godzi, nasampierw mordą po gnojówce wytarzali, potem pysk mu asygnatami zapchali, zaszyli, w dupę świecę wetknęli i na bramie dworu go powiesili. Rodziny tykać nie pozwalano. A majątek mnie został przekazany. Sprawiedliwy jest nasz Monarcha. I chwała Bogu.