ბარში  ფანჯარასთან  ყვითელთმიანი  გოგონა  პაპიროსს ეწევა  და ქუჩაში  კანტი- კუნტად  მიმავალ გამვლელებს  აკვირდება.

გოგონამ  მისი მოსვლა  ვერ გაიგო.    

ფეხდაფეხ   შემოყვა  ბარის  მეპატრონე, რომელმაც  ცოტა ხნის წინ ხმაურით გააღვიძა. 

თვითონ უხერხულად დარბაზის  ცენტრში  დადგა  და საით  წასულიყო არ იცოდა.

— მოვიყვანე  მისს   კაპარზა.  

ჯეინი  ფანჯარას  მოშორდა, მიუახლოვდა  და   ღიმილით გაუწოდა ხელი.

—   ჯეინ   კაპარზა,  ,, ნიუ- იორკ    ტაიმსის’’  სკანდინავიის  ბიურო….მისტერ  მაანსონ! გუშინდელის  შემდეგ  როგორ ბრძანდებით?!  —

  ღიმილით  ჰკითხა ,  მისალმების  შემდეგ.

იოჰანი  საშინლად  დაიბნა.  აღარც კი  ახსოვდა  სად და როდის  ნახა პირველად,  ძალიან  შერცხვა.

—- მისტერ  მაანსონ,  ნუთუ მართალია რასაც მიამბობდით?   გამომცდელი ღიმილით  ჰკითხა ჯეინმა.

ამას უკვე აღარ  ელოდა …   ,,ნეტავი რა უამბო?  რა სირცხვილია, ღმერთო ჩემო!’’

სიმწრის ოფლი ასხამდა იოჰანს და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა.

ჯეინმა მაგიდისაკენ  მიანიშნა.

ორივენი  დასხდნენ.  მაგიდაზე  სონის   ფირმის დიქტოფონის გარდა,  ერთი კოლოფი კენტი,  ვარდისფერყდიანი  ბლოკნოტი,  კალამი და  შავი ფერის სანთებელა  იდო.

—- დავიწყოთ მისტერ მაანსონ!  ღიმილით   უთხრა   ჯეინმა  და ბლოკნოტი გადაშალა.

იოჰანმა  გაუბედავად, უხერხულად გაუღიმა  და   თავი ოდნავ  დაუქნია.

— მშვენიერია.!  სწრაფად თქვა ჯეინმა  და დიქტოფონი ჩართო, შემდეგ ბლოკნოტში საქმიანად ჩაიხედა და  იოჰანს   ჰკითხა:

—- მისტერ მაანსონ, რამდენი ხანია  რაც  ეს  ამბები  ხდება,  მხედველობაში მაქვს  დელფინების მასიური  ხოცვა.

იოჰანმა  მართალია  წინასწარ იცოდა რაზეც უნდა ყოფილიყო საუბარი, მაგრამ  ჯეინის კითხვამ მაინც დააბნია და ცოტა არ იყოს   შეაშინა კიდეც.  სანამ  პასუხს გასცემდა  ბარის  პატრონს გახედა,  ის  დახლში საქმიანობდა და ისე იქცეოდა თითქოს არაფერი ესმოდა. .

—- ზუსტად  არავინ იცის..   დაბალი,  ხრინწგარეული ხმით დაიწყო იოჰანმა  —

— ამბობენ  ჯერ კიდევ  ადრე  წარსულში  ვიკინგების საყვარელი საქმიანობა  ყოფილა  და მას შემდეგ  ჩვენც  არ ვღალატობთ  ამ ტრადიციას…

როგორ  იქნა  ამოთქვა და  შვებით ამოისუნთქა

ჯეინმა ბლოკნოტში  ჩაიხედა,  კალმით რაღაც ჩანიშნა და მეორე კითხვა დაუსვა:

—- მისტერ მაანსონ,  წელიწადში რამდენჯერ  გიწევთ,  როგორც თქვენ ამბობთ,  ამ ტრადიციის  შესრულება?

— წელიწადში ერთხელ, ზაფხულში

—- და  რამდენი დელფინი  ეწირება  ამ ტრადიციას  მისტერ მაანსონ?!

—- ასიდან   ასორმოცდაათამდე.

ჯეინი  ჩაფიქრდა, კოლოფიდან ერთი ღერი სიგარეტი ამოიღო  და…  შემდეგ ისევ უკან ჩააბრუნა

— მისტერ მაანსონ, შემდეგ სად მიგყავთ დახოცილი  დელფინები?

იოჰანმა  კვლავ   ბარის მეპატრონეს  გახედა,  ის  კი ვითომ თავის საქმეში გართული  არხეინად  ამშრალებდა  ჭიქებს.

ჯეინმაც  გაიხედა.

იოჰანმა  ერთი ამოიოხრა  და  მოკლედ  თქვა:

—  ვჭამთ.

ჯეინმა  იოჰანს თვალი მოაცილა და ბარის მეპატრონეს  მიმართა:

—  თქვენ ხომ არ დაამატებდით რამეს?  როგორც ვხედავ  მისტერ მაანსონს უჭირს   პასუხების გაცემა.

ბარის მეპატრონემ  ჭიქებს თავი ანება,  დახლიდან გამოვიდა,   მათკენ ღიმილით  გაემოემართა და ენერგიულად წამოიწყო:

—-  მისს  კაპარზა, იოჰანი  ძალიან მორცხვია, თან ცოტა სმაც უყვარს, გუშინ ოდნავ ზედმეტი მოუვიდა და დღეს რაღაც ფორმაში ვერ  არის…  შემდეგ  იოჰანს  მიუტრიალდა  

— იოჰან, მეგობარო!  რა მოგივიდა?!  შენ ხომ  სტაჟიანი მონადირე ხარ,  შენი მამა- პაპა, წინაპრები,  მთელი შენი გვარი ამ  ხელობით ამაყობდა, ჰო მართლა, მის ჯენი, თქვენ რომ  დელფინებს  უწოდებთ, სინამდვილეში ისინი განეკუთვნებიან  ე.წ.  შავი  დელფინების  ნაირ სახეობას და მათ გრინდები ჰქვიათ;  გრ-ი -ნ-დ-ე-ბ-ი.

ჯეინმა ყურადღებით მოუსმინა,  შემდეგ  პაპიროსი  ისევ ამოიღო, მოუკიდა, კვამლი  გამოუშვა და    ბარის მეპატრონეს  ნაძალადევი ღიმილით ჰკითხა:

—- კარგით იყოს გრინდები.  და რას უშვებით შემდეგ ამ  გრინდებს?

— მის კაპარზა, იოჰანმა უკვე გიპასუხათ… რომ იცოდეთ რა გემრიელია..

გაბრწყინებული სახით მიუგო ბარის მეპატრონემ

ჯეინი  ჩაფიქრდა.  პაპიროსს  ნერვიულად ქაჩავდა,  სადღაც შორს იყურებოდა, შემდეგ თითქოს გამოერკვა და  ისევ   ბარის მეპატრონეს მიმართა:

—- მე მაქვს ინფორმაცია რომ  ამ   გრინდების  სისხლი  იგზავნება  შორეულ  აღმოსავლეთში, კერძოდ  ბირმაში, იქაური   დიქტატორისთვის, რომელიც  ამ დელფინების სისხლიან აბაზანებს იღებს  გაახალგაზრდავების  მიზნით.  რას მეტყოდით ამის თაობაზე?

მეპატრონე  თითქოს გააბრაზა ამ კითხვამ და ჯეინს ოდნავ უკმეხად  უთხრა:

—- მის   კაპარზა,  მე არ ვარ თქვენი რესპოდენტი,  ის  თქვენ პირდაპირ ზის და თუ შეიძლება მას მიმართეთ. თქვენ ჩემთან მოხვედით თხოვნით, რომ  მომენახა ვინმე, ვინც საუკეთესოდ  ნადირობს გრინდებზე.  მეც მოგიყვანეთ.

ხელები გაასავსავა ბარის  მეპატრონემ და  დახლს  დაუბრუნდა. 

ჯეინმა იოჰანს შეხედა. 

—- მისტერ მაანსონ თქვენ ხომ არ გსმენიათ რაიმე  აქედან   აზიაში   გაგზავნილი  სისხლის თაობაზე?

იოჰანმა  დაღლილი  თვალებით  შეხედა  ჯეინს და ყრუდ უპასუხა:

— ძალიან გთხოვთ,  იქნებ  დავამთავროთ.  დავიღალე!

ჯეინი ხან ერთს უყურებდა და  ხან მეორეს. შემდეგ   სათითაოდ წამოკრიფა   მაგიდიდან  თავისი ნივთები და  სკამიდან ადგა.

  დამშვიდობების  ნიშნად ორივეს თავი   დაუკრა  და  ბარიდან  გავიდა.

სექტემბრის  დასაწყისი იდგა  და ვესტმაანში  უკვე ციოდა.  ქუჩა  თითქმის ცარიელი  იყო. ჯეინი ჩაფიქრებული  მიუყვებოდა  ტროტუარს.  ამ დროს   უკნიდან  ვიღაცამ დაუძახა. 

—- მის კაპარზა!  მის კაპარზა!     იოჰანი  ეძახდა და  მისკენ  მორბოდა.

ჯეინი  დაელოდა.

—- აი, …..  აიღეთ თქვენი ფული.

ქოშინით  ამბობს იოჰანი და ჯიბიდან დაჭმუჭნილ  კუპიურებს იღებს.

ჯეინი  უხმოდ შეჰყურებს იოჰანს.

—აიღეთ მის კაპარზა,  მე ის არ მეკუთვნის.  არ მინდა…ისე  ვისაუბროთ…ნება მიბოძეთ  სასტუმრომდე  მიგაცილოთ.

თხოვნა რაღაცნაირად ბავშვურად გამოუვიდა  იოჰანს. 

ჯეინს გაეცინა და  თავი გააქნია.

—ამ ფულს რა ვუყო?!  ძალიან გთხოვთ აიღეთ!

—არა  იოჰან,  შენ გქონდეს და  რაშიც გინდა გამოიყენე.—დიდი  მადლობა მის კაპარზა.

რამდენიმე  წუთით  ორივენი უხმოდ მიუყვებოდნენ   ცარიელ ქუჩას..  ერთი – ორი მანქანა  თუ   გაივლიდა.  შემდეგ  იოჰანმა    სიჩუმე    დაარღვია:

—- ეს ჩვენი  ტრადიციაა…    მესმის რომ  მძიმე სანახავია და ხშირად ამბობენ:  სისხლიანი   ოკეანე, ირგვლივ  ყველაფერი  სისხლშია,  მაგრამ მის ჯენი,  ქათამი რომ წყალში დაკლა   ის  წყალიც გაწითლდება და  საშინელი სანახავი იქნება ან კიდევ თქვენი, ამერიკელების საყვარელი  ინდაურიც რომ დაკლათ  წყალში, მაშინაც  გაწითლდება და მაგ დროსაც  საშინელი სანახავი იქნება.

 იოჰანმა  ჯიბიდან პაპიროსი  ამოიღო და მოუკიდა.

ჯეინი   ხმას   არ    იღებდა,   თავჩაღუნული მიდიოდა,  დროდადრო თუ  შეხედავდა  მას.

მოულოდნელად  იოჰანი  შედგა,  ჯეინს  თვალებში  ჩახედა  და  სერიოზული  ხმით  ჰკითხა:

—მის  კაპარზა,  ბოლოს როდის  მოკლეს  ამერიკაში ადამიანი?

ჯეინმა გაკვირვებით შეხედა. 

იოჰანმა  განაგრძო:

—ალბათ ახლა,  ამ ჩვენი საუბრის დროს რამდენიმე უკვე გამოასალმეს    სიცოცხლეს, ჩვენთან კი     უკანასკნელი   მკვლელობა  წლების წინ  მოხდა.  ჩვენ არ  ვკლავთ ადამიანებს.  ბოლოს და ბოლოს  შეიგნოს ყველამ,  რომ   გრინდების ხოცვა  ეს  არის   ტრადიციული    რიტუალი,   რომელსაც   ჩვენი     წინაპრები   საუკუნეების მანძილზე  ასრულებდნენ.  ამით  ჩვენ  მათ ხსოვნას, მათ სახელებს  ვეფერებით და  ვუფრთხილდებით. წინაპრების, რომლებმაც  აქამდე   მოგვიყვანა    და  შეგვქმნა  როგორც  ფარერელები.  ყველაფერი  ეს, რასაც თქვენ  ბარბაროსობას ეძახით,  ჩვენი იდენტობის  განმსაზღვრელია..

ჯეინი  უხმოდ უსმენდა  და   აუჩქარებლად   მიუყვებოდა ქუჩას.

იოჰანიც ცოტა ხნით  გაჩუმდა.

შემდეგ  თითქოს რაღაც გაახსენდა, პაპიროსი  იქვე   მიაგდო   და   დაიწყო:

—- ამ რამდენიმე  წლის წინ  დანიიდან ვიღაც ოფიციალური  ტიპები მოვიდნენ, თურმე დიდხანს  მეძებდნენ.  რომ მნახეს  პირდაპირ  საქმეზე გადავიდნენ:  ,,შენზე ამბობენ   ყველაზე მაგრად იცნობსო   გრინდებს, ჩვენ   ახალგაზრდა  გრინდების  სისხლი  გვჭირდება და რამდენსაც იტყვი გადაგიხდით.’’ –  მეც  დავთანხმდი  და მას შემდეგ   ეს ტიპები  ყოველ ზაფხულს ჩამოდიან და  სპეციალური  კონტეინერებით  სისხლი მიაქვთ.  სწორედ წელს    შევეკითხე –  რათ  გინდათ და სად  მიგაქვთ-მეთქი ეს სისხლი? —  შენი საქმე არ  არის, რაშიც ფულს გიხდიან ის გააკეთეო. – ასეთი პასუხი მივიღე.   შემდეგ  კი   იმ ტიპებიდან  ერთი  ძალიან დათვრა  და სწორედ მან მიამბო…    თურმე  აზიაში  სახელმწიფო  ყოფილა, მათი  ბებერი დიქტატორისთვის    რომელიღაც  იდიოტს    რჩევა მიუცია, ახალგაზრდა  გრინდების  სისხლის  აბაზანები მიიღე – გაახალგაზრდავებას იწვევსო …   მანაც რა, თუ დიქტატორია  წინ რაღა დაუდგებოდა, ბრძანება გასცა და  მგონი უკვე  მეორე  წელია,  რაც    სისხლს ეზიდებიან იმ სახელმწიფოში. –

 დაამთვრა  იოჰანმა მოყოლა,  შემდეგ გვერდზე  გაიხედა  და   ისე ამოიოხრა  თითქოს მთელი  გულ-მუცელი  ამოაყოლა.

სიჩუმე  ჩამოვარდა.

ცოტა ხანი  კიდევ იარეს და სასტუმროსაც მიადგნენ.

ჯეინი  შეჩერდა,  იოჰანისკენ  შემოტრიალდა და ღიმილით  ჰკითხა:

—იოჰან!  მართლა ძალიან გიყვარს შოსტაკოვიჩი?

იოჰანი  გაოგნდა.

— თქვენ საიდანღა  იცით?

ჯეინმა ხელი გაუწოდა  გაოცებისგან  პირდაღებულ  იოჰანს.

—- გუშინ  ბარში, ძალიან მთვრალი, მთელი საღამო  მასზე  მესაუბრებოდით.

ღიმილით  უთხრა  და  სასტუმროს   კარებში ისე შევიდა  უკან  აღარ  შემობრუნებულა.

A yellow-haired girl is sitting in the bar, near the window. She’s smoking a cigarette and observing infrequent passers-by. 

She didn’t notice him coming in. 

The bartender who woke him up a while ago, came in too. 

Johannes stood in the middle of the room awkwardly, not knowing what to do. 

“Here he is, Miss Caparza,” said the bartender. 

Jane stood up, went closer to Johannes, smiled and stretched out her hand.

“Jane Caparza, the Scandinavian bureau of The New York Times,” she introduced herself. “Mister Maanson, how do you feel after what happened yesterday?”

Johannes was confused. He didn’t remember what happened the previous night. He didn’t even know where he had seen this woman. He was very embarrassed.

“Mister Maanson, could it be true what you told me yesterday?” she asked him with a searching look.

That was the limit… “What did I tell her? My God, what a shame!” he was thinking.

Johannes was covered with sweat and he was rolling his eyes in confusion. 

Jane invited him to sit at a table.

They both sat down. Apart from a Sony tape recorder, there was a box of Kent, a pink notebook, a pen and a black lighter on the table. 

“Let’s begin, Mister Maanson,” Jane smiled and opened her notebook. 

Johannes, still a little confused, smiled back and nodded slightly. 

“Perfect!” Jane said and switched the tape recorder on.  “Mister Maanson, how long have these events been going on? I mean the mass killings of dolphins.”

Johannes knew in advance what was that this woman wanted to talk about, but the question made him feel a little uneasy anyway. Before he began to talk, he looked at the bartender, who was minding his own business and didn’t seem to be interested in what Jane and Johannes were discussing.     

“Nobody’s quite sure about that,” he began with a low and hoarse voice. “They say many years ago it was one of the favorite pastimes of the Vikings and we just try to preserve this tradition….”

He finished and took a deep breath.  

Jane looked into her notebook, wrote down something and asked another question:

“Mister Maanson, how many times a year do you ‘try to preserve the tradition’, as you say?”

“Only once, in summer.” 

“How many dolphins are killed at a time?”

“A hundred to a hundred and fifty.”

Jane paused to think. She took a cigarette, but changed her mind and put it back into the box. 

“Mister Maanson, what do you do with those dead dolphins afterwards?”

Johannes looked at the bartender once again. The man was drying the glasses. Jane too turned her head. 

Johannes sighed and put it shortly:

“We eat them.”

Jane looked at the bartender again.

“Do you want to add something?” she asked him. “I see Mister Maanson is not feeling well.” 

The bartender smiled, put away the glass he was holding, went out of the counter and began enthusiastically: 

“Miss Caparza, Johannes is very timid and he also likes to drink. Last night he went a little too far and is now in poor shape,” he said before turning to his friend. “Johannes, my friend, what’s the matter with you? You’re a very experienced hunter, aren’t you? Your father and grandfather, all your ancestors were proud to be part of this tradition. By the way, Miss Jane, you call them dolphins, but in reality they are whales and more specifically, the pilot whales.” 

Jane listened carefully, then she took a cigarette again, lit it, puffed smoke and asked the bartender with a forced smile:

“Okay, let them be pilot whales. What do you do with them afterwards?”

“Miss Caparza, Johannes has already told you that…. They are amazingly delicious,” the bartender said enthusiastically. 

Jane paused again. She was smoking nervously and looking somewhere in the distance. Then, as if coming back to her senses, she addressed the bartender: 

“I’ve heard that the blood is sent to the Far East, to Myanmar’s dictator, who thinks that taking a bath of the whales’ blood is going to make him younger. What can you say about that?” 

Suddenly, the bartender got angry and he addressed Jane a little rudely:

“Miss Caparza, I am not your respondent. The one sitting in front of you is. You asked me to find someone who is the best whale hunter and I found him,” he said and returned to the counter.  

Jane looked at Johannes. 

“Mister Maanson, did you hear anything about the whales’ blood being sent to Asia?”

Johannes looked at her with exhausted eyes and said silently:

“Please, let’s finish now. I’m tired.” 

Jane was confused. She looked at the bartender, then at Johannes. Finally, she took her items from the table and stood up.

She nodded as a goodbye and went out of the bar.  

It was early September and it was already quite cold in Vestmanna. The streets were almost empty. Jane was walking along the pavement and thinking. Suddenly, somebody called her from behind.

“Miss Caparza! Miss Caparza!”

It was Johannes running after her. Jane stopped and waited.   

“Here, take your money,” Johannes said and took the crumpled banknotes from his pocket. 

Jane was standing and looking at him without saying a word. 

“Take it, Miss Caparza, it doesn’t belong to me. I don’t want it…. Let’s talk and you don’t have to pay. Let me accompany you to the hotel.”

Johannes was being very childish and Jane couldn’t help but smile. She then shook her head. 

“What do I need this money for? Please, take it,” Johannes was insistent.  

“No, Johannes, keep it and use it as you wish.”

“Thank you so much, Miss Caparza.”

For a few minutes they were silently walking along the empty street. Only a couple of cars passed by. Then Johannes broke the silence. 

“This is our tradition…. I understand that it is very difficult to look at and they often call it ‘painting the ocean red’ and so forth, but… Miss Jane, if you kill the chicken in the water, the water will be painted red, won’t it? And it will be horrible to look at it. You, the Americans, love turkeys. If you kill the turkey in the water, the water will be painted red too. And it will be horrible to look at it.”

Johannes took a cigarette from his pocket and lit it. 

Jane was walking silently, with her head bowed down.

Suddenly, Johannes stopped, looked straight in Jane’s eyes and asked seriously:

“Miss Caparza, when was the last time that a man or a woman was killed in America?”

Jane looked at him with surprised glance.  

Johannes went on:

“Probably now, as we are talking, a couple of them are already being murdered. But here the last incident when someone was killed was years ago. We don’t kill humans. Let everybody understand once and for all that killing the pilot whales is a traditional ritual, brought by our ancestors who lived centuries ago. By doing this, we caress and nurture their memory, their names. Our ancestors brought us here and created us as the Faroese. Everything you call vandalism is, in reality, the definition of our identity.”  

Jane was walking unhurriedly and listening silently to what this young Faroese man had to say. 

Johannes stopped talking for a while. Then, as if remembering something, he threw the cigarette away.

“A few years ago, some officials from Denmark came to Vestmanna and, as I learned later, they were looking for me for quite a long time. When I met them, they told me: ‘We’ve heard that you know pilot whales very well. We need the blood of the young ones and we’re going to pay as much as you wish’. I agreed and they’ve been coming here every summer since then, to transport the whales’ blood in large containers. Recently, I asked them what they needed the blood for and they said it’s none of my business, that I should just do what I’m paid for. Then, one of those guys got too drunk one day and he told me everything. It turned out that in Asia there is a country, whose old dictator has been told by some idiot that taking the young pilot whales’ bloodbath every day makes you younger again. Well, I guess that man thought that if he was a dictator, there was nothing he couldn’t do. So he ordered his people to get him the whales’ blood and I think it’s been two years already….”

Johannes finished his story, looked aside and took a deep breath. It was a sigh of some very great relief.  

A silence fell.

They walked a little more and reached the hotel. 

Jane stopped, turned around to face Johannes and asked him with the smile on her face:

“Johannes! Do you really like Shostakovich that much?”

Johannes was taken aback. 

“How do you know?”

Jane stretched her hand out.

“Last night you were very drunk and you were talking about him for hours,” she said and went into the hotel without turning around anymore.  

В баре у окна блондинка курила сигарету, наблюдая за редкими прохожими на улице.

Девушка и не заметила как вошел он.

Вслед за ним вошел владелец бара, разбудивший его минуту назад.

Сам он неуклюже остановился в центре зала, не зная, куда ступить дальше. 

— Вот, привел, мисс Каприза.

Джейн отошла от окна, приблизилась к нему и с улыбкой протянула руку.

– Джейн Капарза, Скандинавское бюро «Нью-Йорк Таймс» … Мистер Маансон! Как вы себя чувствуете после вчерашнего? – спросила она с улыбкой на лице после приветствия.

Йохан страшно смутился: он даже не мог вспомнить, где и когда они встречались раньше. Ему стало ужасно стыдно.

– Мистер Маансон, неужели то, что вы мне рассказали, это правда? – испытующе спросила Джейн.

Вот этого он никак не ожидал… «Что же я ей понарассказывал?!  Боже мой, какой позор!» От досады Йохана обдало жаром. Глаза забегали во все стороны.

Джейн указала на столик.

Они уселись. Кроме диктофона фирмы «Сони», на столике лежали пачка сигарет «Кент», блокнот в розовой обложке, ручка и черная зажигалка.

– Давайте начнем, мистер Маансон, – предложила Джейн и раскрыла блокнот.

Йохан ответил неуверенной, неуклюжей улыбкой и слегка кивнул головой.

– Отлично! – быстро отрезала Джейн и включила диктофон, затем деловито заглянула в блокнот и спросила:

– Мистер Маансон, как долго все это продолжается? В смысле массовое истребление дельфинов…

Хотя Йохан предполагал, о чем пойдет речь, но вопрос Джейн все же ошарашил его, даже слегка испугал. Перед тем как ответить, он взглянул в сторону владельца бара, но тот возился за стойкой и вел себя как ни в чем не бывало.

– Никто точно не знает, как давно, – низким голосом с хрипотцой начал Йохан, – поговаривают, что когда-то это было излюбленным занятием викингов. Вот с тех пор мы и поддерживаем традицию. – наконец-то выдавил он и вздохнул с облегчением. 

Джейн заглянула в блокнот, что-то отметила ручкой и задала следующий вопрос: 

– Мистер Маансон, сколько раз в году вам приходится соблюдать эту, как вы ее называете, традицию?

– Раз в году, летом.

– И сколько дельфинов приносится в жертву этой традиции, мистер Маансон?

– От 100 до 150.

Джейн задумалась. Достала из пачки сигарету и.… положила ее обратно в пачку.

– Мистер Маансон, что вы делаете с убитыми дельфинами?

Йохан опять взглянул в сторону владельца бара, который, прикидываясь занятым, безмятежно чистил стаканы.

Джейн тоже посмотрела в его сторону.

Йохан вздохнул и коротко отрезал:

– Едим.

Джейн перевела взгляд на владельца бара и спросила:

– У вас есть что добавить? Кажется, мистер Маансон затрудняется ответить на вопрос.

Владелец бара наконец-то отложил стаканы, вышел из-за стойки и, улыбаясь, направился к их столику.

– Мисс Капарза, Йохан очень застенчивый малый, – горячо заговорил он, – К тому же он охоч до выпивки. Вчера он слегка перебрал, так что, сегодня он не совсем в форме, – и обратился к Йохану:

– Йохан, дружище! Что с тобой?! Ты ведь охотник со стажем! Твои отец и дед, все твои предки гордились этим ремеслом! Кстати, мисс Джейн, то, что вы называете дельфинами, в действительности представляют собой разновидность т. н. черных дельфинов, а называются они «гриндами» – гри-нды.

Джейн внимательно выслушала, опять достала сигарету, прикурила, выпустила дым и, принужденно улыбнувшись, спросила владельца бара:

– Гринды так гринды, но что выделаете с этими самыми гриндами?

– Мисс Капарза, Йохан уже ответил вам… если б вы знали, какая это вкуснятина!

Джейн задумалась, нервно потягивая сигарету и глядя куда-то вдаль. Затем, словно очнувшись, снова обратилась к владельцу бара:

– У меня есть информация, что кровь этих гриндов отправляют на Дальний Восток, в частности в Бирму, для местного диктатора, который принимает ванны с этой самой кровью с целью омоложения. Что вы скажете по этому поводу?

Этот вопрос явно раздосадовал хозяина бара, на что он грубовато ответил:

– Мисс Капарза, не я ваш респондент, а тот, что сидит перед вами, так что, пожалуйста, обращайтесь к нему. Это вы пришли ко мне с просьбой найти лучшего охотника на гриндов – я его привел!

Владелец бара развел руками и вернулся за стойку.

Джейн взглянула на Йохана.

– Мистер Маансон, вам что-либо известно о транспортировке крови в Азию?

Йохан поднял уставшие глаза на Джейн и глухо ответил:

– Может закончим? Ну, пожалуйста! Я устал.

Переведя взгляд от Йохана на владельца бара, Джейн поочередно собрала свои принадлежности со стола и встала.

Кивнув обоим в знак прощания, она вышла из бара.

Стоял ранний сентябрь. В Вестманне уже похолодало. Улица была почти безлюдной. Погруженная в мысли Джейн шла по тротуару. Вдруг кто-то окликнул ее.

– Мисс Капарза! Мисс Капарза!

Это был Йохан, бежавший за ней. Джейн остановилась.

— Вот… возьмите ваши деньги, – запыхавшись произнес Йохан, доставая помятые купюры из кармана.

Джейн безмолвно смотрела на Йохана.

– Возьмите, мисс Капарза. Я не могу их взять. Не хочу… просто поговорим… позвольте проводить вас до гостиницы, – как-то по-детски предложил Йохан. 

Джейн рассмеялась и кивнула.

– А как же деньги? Возьмите, я вас очень прошу!

– Нет, Йохан, оставьте себе и потратьте по вашему усмотрению.

– Большое спасибо, мисс Капарза!

Минутой позже они шагали по пустой улице в полной тишине, которую прерывали лишь одна-две машины, проехавшие мимо. Наконец Йохан прервал молчание:

— Это наша традиция… Я понимаю, что зрелище тяжелое и часто говорят: «все вокруг в крови, океан крови» и так далее. Но, мисс Джейн, зарежьте курицу в воде, и она тоже будет красной, и будет ужасное зрелище… или же вашу любимую американскую индюшку. Зарежьте индейку в воде и будет вам и кровавая вода, и жуткое зрелище.

Йохан достал сигарету из кармана и закурил.

Джейн продолжала идти молча, лишь изредка поглядывая на Йохана.

Неожиданно он остановился, посмотрел Джейн в глаза и серьезным тоном спросил:

– Мисс Капарза, когда убили человека в Америке в последний раз?

Джейн удивленно посмотрела на него.

Йохан продолжал:

– Может в то время, как мы разговариваем, уже нескольких людей лишили жизни. А у нас уже годы не было убийств. Мы не убиваем людей. Когда же все наконец-то поймут, что истребление гриндов – это вековой традиционный ритуал наших предков?! Исполняя этот ритуал, мы лелеем и увековечиваем их имена! Имена предков, благодаря которым мы выжили и стали теми, кто мы есть – фарерцами! И все, что вы называете варварством, определяет нашу идентичность.

Джейн молча слушала и неспеша семенила по улице.

Йохан на мгновение тоже умолк. Казалось, вспомнив что-то, он бросил сигарету и сказал:

– Несколько лет назад ко мне подкатили какие-то официальные типы из Дании. Оказалось, они давно меня искали. Они сразу перешли к делу: «Говорят, ты лучший специалист по гриндам: нам нужна кровь молодых гриндов – заплатим, сколько скажешь». Я согласился. С тех пор эти типы приезжают каждое лето и забирают кровь в специальных контейнерах. Как раз этим летом я их спросил: «Зачем вам эта кровь? Куда вы ее отправляете?» «Не твое дело. Делай то, за что тебе платят» – ответили они. Потом один из них напился и проговорился… Оказывается, в одной азиатской стране местному диктатору-старику какой-то идиот посоветовал принимать ванны с кровью гриндов для омоложения… Воля диктатора закон. Так вот, он приказал и, кажется, уже второй год кровь перевозят в его страну, – закончил Йохан, затем посмотрел в сторону и тяжело вздохнул, словно вложив в этот вздох всю душу и сердце.

В полной тишине они подошли к гостинице.

Джейн повернулась к Йохану и с лукавой улыбкой спросила:

– Йохан! Вы правда любите Шостаковича?

Он остолбенел.

– А вы-то откуда знаете?

Джейн протянула руку ошеломленному от удивления Йохану.

– Вчера спьяну вы весь вечер в баре только о нем и говорили, – ответила она улыбаясь и исчезла за гостиничной дверью ни разу не обернувшись.