Κύμα

Για μήνες κινήθηκα διασχίζοντας
τα νερά σα νάμουν ένα τιμόνι κάτω απ’ το δέρμα του, ανέγγιχτο
όντας πια σχεδόν απόλυτα μια αφηρημένη έννοια
και στο μυαλό μου να μην υπάρχει τίποτα άλλο από την ευλογία
της δικής μου πτώσης, αφού η δική μου ατέλειωτη ακτή
θ’ άκουγε όλη την εξομολόγησή μου και θα στέγνωνα
μεσ’ την πιο σκληρή πέτρα ώσπου να βγω αγνός.
Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσω σ’ αυτή τη γυμνή πεδιάδα
αλλά αισθάνθηκα τη δύναμή μου μίλια να κατηφορίζει
και ώσπου να δω τα σκόρπια κατάρτια
μπροστά ζωγραφισμένα, τα παιδιά στην αποβάθρα
δεν ήμουνα παρά μια πτυχή της γαλάζιας φορεσιάς της
και ήξερα ότι ήμουνα κι όλας στ’ ανοιχτά.
Έφτασα ως την ακρογιαλιά κι έσπρωξα την πόλη μακριά.

Ψυχές

Το σώμα νιώθει σαν στο σπίτι του σε χρόνο και χώρο
κι αγαπάει τα πράγματα όπως έρχονται και φεύγουν και τέτοιες αποστάσεις
να είναι που θα μπορεί να τις διασχίσει ή να τοποθετήσει
ανάμεσα στα πράγματα που αγαπάει και το δικό του άγγιγμα.
Αλλά για σένα, ψυχή, που το σώμα έκανε το λάθος και σε γέννησε
σαν ένα παράξενο διαμάντι, όλα είναι λάθος.
Ο χώρος είναι πέτρα και ο χρόνος ένας ιλιγγιώδης τρόμος
όπου κρατιέσαι από τίποτ’ άλλο παρά από το μικρό σου τραγουδάκι.
Λογικό είναι που προτιμάς να κοιμάσαι
παρά να ξυπνάς πάλι στο ζωντανό σου τάφο.
Αλλά είναι φορές, που μαζεμένη στον ελάχιστο χώρο σου
καταφέρνεις να διαβάσεις μέσ’ από το χίλια μίλια παχύ τείχος
τον αχνογραμμένο κώδικα κάποιου παγιδευμένου σαν και σένα
που λέει: «αυτές τις ψηλές, λευκές, βίλλες – Κι εγώ τις ονειρεύομαι».

Στο Δημοτικό Συμβούλιο των Νταντί

Όλα κι όλα. Εδώ μόνο οι τοξικομανείς κυκλοφορούν
τι στο καλό χρειάζεται να σοκάρομαι στο τέρμα: αυτή η παλιά
ωραία σκάλα του βαρόνου βρήκες ότι ήταν φτηνότερο
να την περιφράξεις παρά να το επισκευάσεις, προσθέτοντας
έτσι είκοσι λεπτά στο ταξίδι μου περνώντας από κυκλικό δρόμο,
περιοχή βομβαρδισμού τούνελ βιασμού και να βρεθώ για μια στιγμή
στη βιβλιοθήκη όπου οι φτωχοί πάνε να πεθάνουν
ή να κατεβάσουν πορνό από το δωρεάν wifi.
Αν ντρέπομαι για τη ματαιοδοξία μου; Νόμιζα ότι θα σού ’παιρνε χρόνο,
αυτή τη φορά για να προσωποποιήσεις την προσβολή.
Να ξέρεις τουλάχιστον ότι φεύγει από δω με την ουρά μου πάλι
ανάμεσα στα σκέλια και μπαρκάρω γι’ αυτή την ωραία χώρα
που λέγεται άει γαμήσου.
Άντε γειά! Και καλή τύχη με τον V&A.

Φρουρός

στη Νόρα

Τις φορές εκείνες, όταν έρχεσαι προς εμένα σαν ένα άγαλμα
κρατώντας την καθαρή αλήθεια σ’ ένα κύπελο φωτιάς
θα σε σκέπτομαι όπως όταν ήσουν έξι χρονών κι έτρεχες
απ’ αυτή την κιβωτό με τα δύο δωμάτια, του αδελφού σου την μοναχική οργή
εκεί που ο πατέρας σου δεν θα ξαναβρισκόταν ποτέ βουρτσίζοντας
τους σπόρους από το παλτό σου, τα φεγγαρόασπρα μαλλιά σου
υπολογίζοντας ότι «κάποιος εδώ γύρω πρέπει να δώσει κάποια γαμημένη
προσοχή όπως βηματίζεις, περνάς ενα φρακάρισμα του Μπροντγουέη
μες στο σκοτάδι και τη βροχή–
έπειτα τη μέρα που σ’ έχασα στο Κινγκς Κρος σε ώρα αιχμής
και είδα ότι εγώ ήμουν ο χαμένος, χαμένος μες στην κυματιστή
πολύεδρη θάλασσα του πόθου τους–
και μετά σας είδα στην άκρη, όλα φανερά
όλα στο χέρι, ψηλό σαν ένα κατάρτι από άσπρο πεύκο
και μ’ αυτό θα έπρεπε να μαστιγωθώ ή να πνιγώ.

Καρουζέλ

Για τους Τζάμη και Ρος

Κινείται ακόμη αυτό το ξύλινο καρουζέλ
που βρήκαμε στο τέλος του κάμπου, βυθισμένο στο γρασίδι
σαν μια αρχαία ασπιδα από τον πόλεμο των γιγάντων.
Την πρώτη μέρα με καλό καιρό, η πρώτη καταδίωξη
εμένα και της μητέρας σου. Η πεταμένη του μάζα
ήταν σαν να προσπαθούσες να ρίξεις κάτω ένα δέντρο, ή να κωπηλατήσεις
σε γαλέρα σφραγισμένη με πάγο. Ήμουνα έτοιμος να παραιτηθώ ,
όταν το νιώσαμε να δίνει και να φεύγει.
Τι είχε σώσει τον άξονα όλ’ αυτά τα χρόνια;
Έβγαλε ένα μακρύ χασμουρητό και στριφογύρισε
σαν εκατό πόρτες. Τα χέρια μας έκαιγαν ακόμη
ξαπλώσαμε και κοιτάξαμε ψηλά έναν ουρανό τόσο καθαρό
τίποτα στον κόσμο δεν θα μπορούσε ν’ αποδείξει ότι το στροβίλισμά μας
δεν ήταν άλλο από τα ελαφρά κεφάλια μας και του αέρα τα πλευμόνια.

Onda

Avevo percorso il mare aperto già da mesi
come una ruota sotto la sua pelle, materia
senza attrito e quasi tutta astratta ormai,
con niente in testa tranne l’estasi festosa
del mio frangermi, come al lungo bassofondo
avrei sussurrato la mia piena confessione
per poi filtrare nella sabbia e uscirne pura.
Impossibile capirlo in quella piana spoglia
ma sentivo scemare le forze con le miglia
e quando avvistai le vele sparse,
il lido dipinto e i bambini sul molo
non ero che una piega in quell’azzurrità
e sapevo di essere già assolta.
Colpii la spiaggia e spazzai via la città.

Anime

Il corpo è a casa nel tempo e nello spazio,
gli piacciono le cose, come vanno e vengono,
e le distanze che attraversa o mette
tra le cose che gli piacciono e il suo tocco.
Ma per te, anima, concepita dal corpo per errore
come una strana perla, è tutto sbagliato.
Lo spazio è pietra, il tempo un rapido terrore
dove il solo appiglio è la tua esile canzone.
Chiaro che preferiresti restare addormentata
invece di svegliarti ancora alla tua sepoltura in vita.
Ma a volte, ritirata nel tuo minuscolo torrione
decifri attraverso il muro spesso mille miglia
i fievoli colpetti di chi come te è intrappolata:
dicono: quelle alte bianche magioni – le sogno anch’io –

Al consiglio comunale di Dundee

Bene. Di qui solo i tossici ci passano,
sarebbe scorretto quindi fingermi scosso
da quest’ultima goccia: la scalinata baronale
in pezzi che vi è costato meno recintare,
aggiungendo così venti minuti al mio tragitto
tra tangenziale, sottopasso degli stupri e case sfitte
verso la biblioteca dove i poveri semmai
vanno a morire o scaricano i porno dal wi-fi.
La mia vile vanità? Pensavo che, per una volta,
avreste potuto personalizzare il vostro insulto.
Sappiate almeno che me ne vado, di nuovo,
con la coda tra le gambe e faccio vela
per quel bel posto chiamato fuori dalle palle.
Addio! E in bocca al lupo col Victoria and Albert.

Sentinella

per Nora

Le volte che avanzi verso di me come una statua
con in mano la nuda verità in una ciotola di fuoco,
ti penso, a sei anni, mentre scappi da quell’arca
a due stanze e dalla rabbia solitaria del fratello
verso dove tuo padre non tornerà, scuotendo
i semi di maria dal cappotto, dai capelli bianchi di luna,
e pensi cazzo qualcuno qui deve fare attenzione
mentre ti svincoli in un ingorgo sulla Broadway, al buio sotto la pioggia –
o quando ti ho persa a Kings Cross all’ora di punta
e ho capito che quello perso ero io, perso nel torbido
e poliedrico mare del loro desiderio –
poi ti ho trovata sul ciglio, con tutto sott’occhio,
tutto in mano, svettante come un albero maestro
al quale dovevo legarmi per non annegare.

La giostra da giardino

per Jamie e Russ

Si muove ancora, quella giostra di legno da giardino
trovata in fondo al campo, affondata nell’erba
come uno scudo perso nella guerra dei giganti.
Il primo giorno di bel tempo, il nostro primo fuori
dopo me e vostra madre. Rovesciare la sua massa
era come provare a buttar giù un albero, o remare
su una galea bloccata tra i ghiacci. Ero pronto
a mollare quando sentimmo che cedeva, ed era fatta.
Cos’aveva preservato l’asse per tutti questi anni?
Emise un enorme sbadiglio prolungato e schizzo via
come cento cancelli. Con le mani che ancora ci bruciavano
ci sdraiammo rivolti a un cielo così chiaro
che nulla al mondo poteva indicarci che girassimo
tranne le nostre teste leggere e il polmone del vento.