Four Poems

Written in Bikol by Kristian Sendon Cordero

Add

Stabat Mater

Ini an babaying hahalian nin talukbong na itum
na garo baga papahanguson giraray
nin huli sa pagkabuhay kan saiyang aki.

Ini an babaying sa bilog na taon aadornohan ta,
kokoronahan, tatawan nin dakul na pangaran
sigun sa satuyang pangangaipuhan:

Lourdes, bulunga an lugad ko na kawsa kan sinturon
orog na idtong dai ko kaya pang sabihon.

Fatima, kuaha an sakuyang kapung’awan
sa sakuyang hawak na pinabayaan,

Rosario, ampona an gabos kong aki na naghali,
sinda na dai pa ngani aram kun pa’no an pagpuli.

Peñafrancia, dangoga an sakuyang agrangay
nin huli sa kapagtiosan, garo nadukotan nin salabay,

Remedios, parigona an pagtubod ko sa paglaom
na sa pagsakit maabot man giraray an sinarom.

Ngonyan, uya an babaying ini sa gilid
naghahalat kan saiyang giraray na pagsakat sa karo,
aadornohan ta man giraray nin mga burak.

Tatakudan kan platang pusong may pitong balaraw,
na ginusgos, pinakintab nin gaas asin algudon.
Tatalukban nin itum na panyo na hahalion
kan mga aking pinili tang magin anghel
na yaon ngonyan sa luwas nagraralamagan,
na kun madutaan kan saro, nagigin siring man
sa imahen, napundo, dai nahiro siring sa istatwa
ta bawal an maghangos, nagigin tayâ.

***

Alejandro

Naghahali siya na garo dai man nagpupuli.
Arog kaan an pagmati kan aki
sa saiyang marinerong ama.

An duwang bulan na bakasyon
garo nag-aagi sanang panganoron.

Kun minsan gusto na niyang
hapoton an saiyang amâ:

Nuarin maretiro an kartéro?

***

Gurang na Lawas kan Buddha
Na Nakatukaw sa Nagã

Ini bako sanang basta gapo
na inapon, may nakatiyempo.
Pakahilinga an pitong payong
halas, minasimbolo nin dunong.
Mation an hilingon kan mata
minsan pirong, daing pag-ablada
Dai ipagbuyboy an kasalan,
‘yan, haloy niya nang naaraman:
Tawo giraray ipapangaki
kun dai siya makapagbakli.
Bistong parahabon naging lukton
Parasangbay nagadan sa bubon.
Kun may takot maging pobreng diwit,
Punan, pagsurat nin rawitdawit.

***

Pung-Aw

Dai ini pweding palayogon sa duros,
‘baad magin aliwuswos.

Dai ini pweding itanom sa daga
‘baad maglinog nin makusog.

Dai ini pweding paanodon sa tubig
‘baad kalinturahon an dagat

Pwede sana ining rangrangon
sa palibot kan kalayo
kaibahan an mga kapwa istranghero
mantang pig-i-is-is an mga palad
dangan iduduta sa pandok, sa liog
sa daghan, sa angog.

Mantang sa luwas,
nag-yeyelo an mga pangiturogan,
asin namamarong an sinusulong buhok.

Published October 18, 2021
© Kristian Sendon Cordero

Four Poems

Written in Bikol by Kristian Sendon Cordero


Written in Filipino by Kristian Sendon Cordero

Stabat Mater

Nasa tabi ang babaeng maya-maya’t hahawian ng itim
na tabing—tila muli siyang magkakaroon ng buntong-hininga
pagkatapos na muling mabuhay ang bugtong na anak.

Buong taon nating ihahanda ang kaniyang mga ganyak,
Ipagpipintakasi, puputungan ng korona’t mga pangalan
Ayon sa ating mga pangangailangan:

Lourdes, hilumin ang sugat kong dulot ng sinturon
lalo na ang mga hindi ko maisusumbong.

Fatima, tunawin ang aking mga nilalagnat na kalungkutan
na namumugad sa pinabayaang katawan.

Rosario, ampunin mo ang lahat ng aking mga ipinaglihi
sila na hindi pa alam ang mga daan pauwi.

Peñafrancia, dinggin ang aking mga tagulaylay
dulot ng pagdarahop na kumapit na sa akin na parang salabay.

Remedios, ikulob mo ang aking loob sa pag-asa
na may wakas na katumbas ang lahat.

Samantalahin, naririto ang babae sa isang sulok
Naghihintay ng kanyang maluwalhating pag-akyat sa karo,
Muli siyang palalamutian ng mga bulalak,
Ikakabit ang  platang pusong may tarak na pitong balaraw,
Pinahiran, pinakintab ng gaas at bulak.

Itatalakbong ang itim na panyo para sa madaling-araw
na salubong—na siya at ang mga piniling mga batang anghel
ang bibida, mga paslit na ngayon ay nasa labas ng simbahan,
naghahabulan, naglalaro ng patay-patayan na ganito ang panuntunan:
Kapag nahawakan ng kalaban, kailangan mong maging katulad
ng babae, isang imahen, walang kilos, walang kislot, bawal huminga,
sapagkat ang nananatiling buhay ang sunod na magiging tayâ.

***

Alejandro

Umaalis siya na tila hindi rin naman nakauwi
Ganito ang pakiramdam ng anak
Sa kaniyang marinerong ama.

Ang dalawang buwan na bakasyon
Tila mga nagdaang ulap lamang na naglimayon.

Kung minsan gusto na niyang itanong
sa kaniyang tatay ito ang ipabaon:

Kailan magreretiro ang kartero?

***

Matandang Lilok Ng Buddha Na Nakaupo Sa Isang Naga

Ito’y hindi lamang isang bato
na itinapon, at ako ang nakatiyempo.
Kilatisin ang pitong ulupong sa ulo
Sagisang ng sinaunang dunong at talino.
Pakiramdamang tumintingin ito sa’yo
kahit nakapikit, ika’y pinapaamo.
Huwag nang mangumpisal
Payak lamang ang kaniyang pinangaral:
Tao’y walang katapusang iluluwal
kung di siya babangon sa tuwing mabubuwal.
Ang kilalang magnanakaw naging tipaklong
Ang nangangalunya’y nahulog sa balon.
Kung nababagabag na ika’y magiging ibon,
Simulan na ngayon pagtutugma’t pagsasaknong.

***

Pangungulila

Hindi ito maaaring paliparin sa hangin,
Baka sakaling maging unos.

Hindi ito maaaring itanim sa lupa
Baka sakaling lumindol.

Hindi ito maaaring paanurin sa tubig
Baka sakaling lagnatin ang dagat.

Maaari lamang ito idarang sa paligid
ng apoy, kasama ang mga kapwa-estranghero

habang kinikiskis ang mga palad
pinag-iinit at saka hahaplusin
ang sariling mukha, ang leeg,
ang dibdib, ang noo.

Habang sa labas,
nagiging niyebe ang mga panaginip
at nangangamoy sunog na buhok.

Published July 15, 2024
© Kristian Sendon Cordero

Four Poems

Written in Bikol by Kristian Sendon Cordero


Translated into English by Marne Kilates

Stabat Mater

She is the woman
whose black veil we will lift
as if to let her breathe again
because her son has come back to life.

She is the woman whom, during the whole year,
we dress up and adorn, we crown,
we give many names,
depending on what we need from her:

Lourdes, heal my griddle-wound,
especially the one I cannot utter,

Rosario, take under your wing my children who’ve left,
they don’t know their way back,

Peñafrancia, hear my anguish,
suffering has stuck to me like jellyfish,

Remedios, strengthen my hope
that pain has its own sunset.

This woman now sits in a corner,
waiting to be put on the carriage,
where we will bedeck her with flowers,
pin on her breast the heart pierced by seven spears,
that we have rubbed shiny with cotton dipped in kerosene.

Then we will veil her in black, which the children
we have chosen to be angels will lift,
who are now playing tag in the yard, any of whom
when tagged will stop, stand still like a statue,
like the woman’s image: it is forbidden
of her to even breathe, or she’s it.

***

Alejandro

He leaves as if never to come back.
That’s how his son feels
towards his sailor father.

The two-month break
is all but a passing cloud.

Sometimes he’d like to ask
his father:

When will the postman retire?

***

Old Buddha Sitting on Nagã

Don’t mistake it for a piece of rock
Cast on the wayside, and found.
Mark the seven serpent heads, symbols
Of wisdom rising from the ground.
Feel its stare, the eyes are sometimes
Shut, absolutely without pride:
Never atone for your sins—this he has
long known and will not abide—
And you will be born again human.
The known thief becomes a grasshopper;
Drowned in the well the unrepentant adulterer.
If you fear waking up a locust, you might yet
Start now and try learning to be a poet.

***

Sorrow

You can’t fly it in the wind,
or it becomes a whirlwind.

You can’t plant it in the earth,
or the earth will quake.

You can’t cast it to the waves,
or the sea will be feverish.

But you can only warm it
Around the fire
in the company of strangers
while rubbing your palms together
and bringing them to your face, neck,
chest, forehead.

Outside
dreams freeze
and the smell of burning hair
spreads.

Published October 18, 2021
© Kristian Sendon Cordero
© Marne Kilates

Quattro poesie

Written in Bikol by Kristian Sendon Cordero


Translated form the English by Ubah Cristina Ali Farah

Stabat Mater

Questa è la donna
cui solleviamo il velo nero
come a lasciarla respirare ancora
poiché suo figlio è tornato in vita. 

Questa è la donna che per tutto l’anno
agghindiamo e adorniamo, incoroniamo,
chiamiamo con molti nomi,
dipende da cosa le chiediamo:

Lourdes, guarisci la mia bruciatura
soprattutto quella che non posso nominare,

Rosario, proteggi i miei figli che sono partiti,
essi non conoscono la via del ritorno,

Penafrancia, ascolta la mia angoscia,
la sofferenza mi si è attaccata come una medusa,

Remedios, rafforza la mia speranza
quel dolore riuscirà a tramontare.

Questa donna ora siede in un angolo,
aspetta che la carichino sul carro
dove la ricopriremo di fiori,
le appunteremo al petto il cuore trafitto da sette frecce,
che abbiamo lucidato con cotone imbevuto di cherosene. 

Poi la rivestiremo di un velo nero che i bambini
da noi scelti come angeli solleveranno,
Ora giocano a rincorrersi nel cortile,
chi viene toccato deve fermarsi, restare immobile come una statuacome l’immagine della donna: le è proibito
persino respirare, o sarà presa. 

***

Alejandro

Parte come se non dovesse più tornare
ecco cosa prova il figlio
verso il padre marinaio.

I due mesi di ferie
non sono che una nuvola di passaggio.

A volte vorrebbe chiedere
a suo padre:

Quando andrà in pensione il postino? 

***

Vecchio Buddha seduto a Nagã

Non confonderlo con un pezzo di roccia
gettato sull’orlo strada e ritrovato per caso
osserva le sette teste di serpente, simboli
di saggezza che si sollevano dal suolo.
Percepisci il suo sguardo, gli occhi sono a volte
chiusi, del tutto privi di superbia:
non espiare mai i tuoi peccati – questo
lui lo sa da molto tempo e non cederà –
e rinascerai come essere umano.
Il ladro noto diventa una cavalletta;
affogherà nel pozzo l’adultero impenitente.
Se hai paura di rinascere locusta, comincia
Subito a imparare come diventare un poeta.

***

Cordoglio 

Non puoi farlo volare nel vento
o diventerà un vortice.

Non puoi piantarlo nella terra,
o la terra tremerà.

Non puoi lanciarlo tra le onde,
o il mare si agiterà.

Ma puoi solo tenerlo al caldo
intorno al fuoco
in compagnia di sconosciuti
mentre ti sfreghi le mani
portandole al viso, al collo,
petto, fronte.

All’aperto
i sogni gelano
e l’odore di capelli bruciati
si diffonde.

Published October 18, 2021
© Kristian Sendon Cordero
© Ubah Cristina Ali Farah

Four Poems

Written in Bikol by Kristian Sendon Cordero


Translated into German by Annette Hug

Stabat Mater

Die Frau steht am Rand und bald teilt sich der schwarze
Vorhang – als würde sie gleich einen tiefen Seufzer ausstossen,
nachdem ihr einziger Sohn lebendig geworden ist. 

Ein ganzes Jahr lang haben wir ihren Schmuck vorbereitet,
ihr Festgewand, und wir betonen den Kranz ihrer Namen
ganz nach unseren Bedürfnissen:

Lourdes, heile die Wunden vom Schmerzensgurt
Ich habe mich nicht über sie beschwert

Fatima, schmilz mir das fiebrige Leiden
Es nistet im willfährigen Körper

Rosario, nimm dich meiner Nachkommen an
Sie finden den Heimweg nicht mehr

Peñafrancia, erhöre meine Klagelieder
Der Kummer klebt an mir wie Quallen

Remedios, hülle mich in großes Hoffen
Im Ende sind alle gleich, es möge enden

Noch immer steht die Frau in ihrer Ecke,
wartet darauf, dass man sie voller Gnade auf den Wagen hebt.
Mit frischen Blumen ist sie verziert,
hält ein silbriges Herz, von sieben Dolchen durchbohrt.
Ihren Mantel haben wir mit Kerosin und einem Lappen geglänzt.

Ein schwarzes Tuch wird sie verschleiern, wenn sie der Morgensonne
entgegentritt – sie und die ausgewählten Engelskinder,
die sie tragen, die lieben Kleinen sind noch vor der Kirche,
spielen Fangen und Toter Mann, da gehen die Regeln so:
Wenn dich der Gegner zu fassen kriegt, musst du werden wie
die Frau, eine Statue, reglos, nicht zucken, den Atem anhalten,
denn wer lebendig bleibt, ist als nächster dran. 

***

Alejandro

Er geht, als käme er nie mehr heim
So fühlt das Kind
Für seinen Matrosenvater

Wie rasch zwei Monate Urlaub vergehen
Wie Wolken, die im Wind verwehen

Manchmal drängen das Kind noch Fragen
Der Vater soll sie mit sich tragen

Wann wird der Briefträger pensioniert? 

***

Alte Statue von Buddha, auf einer Naga sitzend

Das ist nicht irgendein Klotz
weggeworfen und ich greife zu.
Abzumessen sind sieben Köpfe der Kobra
Können und Wissen der ältesten Ära.
Der schätzt dich ab und schaut beharrlich
noch mit geschlossenen Augen zähmt er dich.
Du sollst nicht beichten
Seine Lehre ist viel leichter:
Der Mensch wird ewig wiedergeboren
Ist er gefallen, hat er sich wieder erhoben.
Der berühmte Dieb wird zur Heuschrecke
Den Ehebrecher macht das Leben zur Schnecke.
Hast Angst, du würdest zu tierischem Gelichter,
Dann fang an zu reimen und werde Dichter.

***

Verwaisung

Den kann man nicht in die Luft werfen,
sonst geht ein Sturm los.  

Den kann man nicht in den Boden pflanzen,
sonst gibt’s ein Erdbeben. 

Den kann man nicht im Wasser treiben lassen,
sonst fiebert das Meer. 

Er kann nur um das Feuer herum
rösten, neben seinen Mit-Ausländern

sie reiben sich die Handflächen
um sich zu wärmen und legen sie
auf das eigene Gesicht, auf den Nacken,
auf die Brust, auf die Stirn. 

Draussen unterdessen
werden die Träume zu Schnee
und das Haar riecht verbrannt.

Published July 15, 2024
© Kristian Sendon Cordero
© Specimen


Other
Languages
Bikol
Filipino
English
Italian
German

Your
Tools
Close Language
Close Language
Add Bookmark