– მეც პიანისტი ვარ, – რატომღაც ვუთხარი მე.
გერმანელს კვლავ გაეღიმა და თვალებში იმედის ნაპერწკალმა გაუელვა. ხელები დაუშვა.
– ხელები მაღლა! – შესძახა სერჟანტმა.
გერმანელმა ისევ ასწია ხელები.
– ნუ მკლავ, – სთხოვა სერჟანტს. იგი მიხვდა, რომ მე არ ვაპირებდი მის მოკვლას. მე მართლაც არ ვაპირებდი…
– დავანებოთ თავი, – ვუთხარი სერჟანტს.
სერჟანტმა თავი გააქნია.
– მაშინ ეგ მოგვკლავს, – თქვა და როიალისკენ გადადგა ნაბიჯი.
გერმანელი კიდევ უფრო შეშინდა.
– მე არა, არა, არა… მე არა, შენც არა, – სულმოუთქმელად ალაპარაკდა და მე ვხედავდი, როგორ უკანკალებდა აწეული ხელები.
როიალიდან ლორით სავსე ტომარა ავიღე და იატაკზე დავაგდე.
– ესეც წაიღეთ… შვაინ… შვაინ… – გვეხვეწებოდა გერმანელი.
სერჟანტმა გაიცინა.
– მაშინ წავიყვანოთ, – მითხრა მან.
– დავანებოთ თავი, – ვუთხარი სერჟანტს.
სერჟანტი ყოყმანობდა, რაღაცაზე ფიქრობდა, შემდეგ ყრუ ხმით იკითხა:
– სად არის შენი იარაღი?
ავტომატი როიალის ქვეშ აღმოჩნდა. სერჟანტმა იგი შეათამაშა, მერე მხარზე გადაიკიდა.
– ო, არა, არა! – შეშფოთებით წამოიძახა გერმანელმა და ხელებაწეული მხლებზე დაეცა. – ეგ არ წამართვათ… რა ვუთხრა ფელდფებელს? სად არის ჩემი თოფი? კაპუტ, კაპუტ… მე დავუკრავ, სულ დავუკრავ, თქვენ წადით…
– აი, რა, ფრიც! – უთხრა სერჟანტმა, – სიკვდილის ღირსი ხარ, მაგრამ ამ ერთხელ გაპატიებთ. იარაღს გარეთ დაგიტოვებთ, კიბეზე. შენ ახლა დაჯექი და დაუკარი რამე გრძელი. ჩვენ წავალთ, შენ კი შეუჩერებლივ დაუკარი. როგორც კი შეწყვეტ, იცოდე, ცუდად წაგივა საქმე.
გერმანელი როიალს მიუჯდა, წამით ჩაფიქრდა და მერე მთვარის შუქით განათებულ თეთრ კლავიშებზე მსუბუქად აამოძრავა თითები. იგი უკრავდა ჩაიკოვსკის „დეკემბერს“ „წელიწადის დრონიდან“…
სერჟანტმა კარი გააღო.
– სიტყვა სიტყვაა, იარაღს კიბეზე დავტოვებთ, – უთხრა გერმანელს, რომელსაც უკვე მშვიდი სახე ჰქონდა. იგი ისევ მუსიკაზე ფიქრობდა.
– ჩემი ორი შვილი ილოცებს თქვენზე, – თქვა მან.
კიბეზე ჩამოვედით და გარშემო მიმოვიხედეთ. სერჟანტმა გერმანელის ავტომატი საფეხურზე დადო. დათოვლილ ნასახლარზე მუნჯი ჭირისუფლებივით იდგნენ გამურული საკვამურები. ბარდნიდა… ოთახიდან ისმოდა ჩაიკოვსკის მუსიკა. ერთი საკვამურიდან მეორესთან გადავირბინე. მოვიხედე. სერჟანტი არ ჩანდა. მერე დავინახე, როგორ აირბინა კიბე და წამსვე მომესმა ავტომატის ხმა, სამი-ოთხი გასროლა. როიალმა რაღაც გაკვირვებული ხმა გაიღო… უცნაურად აფორიაქებული, საკვამურთან ვიდექი და ძელურ სახლს მივჩერებოდი. სერჟანტი სირბილით მომიახლოვდა.
– რა ჰქენი? – დაღლილი ხმით ვკითხე.
– ბოლო სიტყვებმა დაღუპა. შენ ხომ იცი, მეც მყავდა ორი შვილი. მაგათ დამიხოცეს…
Published July 16, 2017
© David Kakabadze
“I’m a pianist too,” I said for some reason.
The German smiled again, with a spark of hope in his eyes. He lowered his hands.
“Hands up!” the sergeant barked, and the German raised his hands at once.
“Don’t kill me,” he pleaded with the sergeant. He had no doubts about me, having figured out that I wasn’t going to kill him—sure enough, I wasn’t…
“Let’s leave him alone,” I said.
The sergeant shook his head. “Then he will kill us,” he said and took a step toward the piano, frightening the German even worse.
“Me no, no, no… I won’t, you don’t either…” he uttered in one breath, and I could see his upraised hands shake.
I took the sack of ham from the piano and put it on the floor.
“Take it all… Schwein… Schwein…” the German begged.
The sergeant smirked. “We might as well take him with us,” he said.
“The hell with him,” I answered.
The sergeant seemed puzzled, debating, then he asked the German in a muffled voice, “Where is your gun?”
The gun turned up under the piano. The sergeant toyed with the gun and hoisted it over his shoulder.
“Oh no, no!” the German cried helplessly, dropping on his knees, his hands still raised. “Don’t take that away from me… What should I tell my Feldwebel, where my gun is? Kaput, kaput… I will play, I will play on end, you go…”
“All right Fritz,” the sergeant said. “We should kill you, but we’ll let it slide this one time. We’ll leave your gun behind the door, on the stairs. You make yourself comfortable and play something really long. We leave, you play non-stop. If you stop, you’re as good as dead.”
The German seated himself at the piano, hesitating for a moment, and started playing, moving his fingers with ease up and down the ivory keyboard glimmering in the moonlight. He performed Tchaikovsky’s December from The Seasons…
The sergeant opened the door. “Tit for tat! We will leave your gun on the stairs,” he turned to the German, already absorbed in music with peace and quiet written all over his face.
“My two kids will pray for you,” he said to the sergeant.
We walked down the stairs and looked around. The sergeant placed the gun on the step. A thick blanket of snow covered the neglected building outside, and jet-black chimneys towered solemnly amid the quiet as silent as the grave. It was snowing heavily… We heard Tchaikovsky’s tunes pouring from the room.
I rushed from one chimney to another and turned around. The sergeant was nowhere to be found. Then I saw him run up the stairs, and next thing I heard was a gun go off three or four times at most. The piano made a surprised sound… Unusually agitated, I froze by the jutting chimney, staring at the log building. The sergeant came back running.
“What have you done?” I inquired wearily.
“His last words… I too once had two kids, you know. They killed them…”
Published July 16, 2017
© David Kakabadze
© Mikheil D. Kakabadze
Я тоже пианист, – почему-то сказал я.
Немец снова улыбнулся и в глазах его сверкнул огонек надежды. Он опустил руки.
– Руки вверх! – приказал сержант.
Немец тут же поднял обе руки вверх.
– Не убивайте меня, – попросил он сержанта. Насчет меня он не сомневался – понял, что я не собираюсь его убивать. Я и вправду не собирался…
– Оставим его в покое, – сказал я сержанту.
Сержант покачал головой.
– Тогда он нас убьет, – ответил он и сделал шаг в сторону рояля.
Немец напугался еще больше.
– Я – нет, нет, нет… Ты тоже – нет…, – на одном дыхании заговорил он. Я видел, как дрожали его поднятые вверх руки.
Я снял с рояля мешок с ветчиной и поставил его на пол.
– Берите все… Швайн, швайн… – умолял нас немец.
Сержант ухмыльнулся: « Тогда заберем его с собой! » – сказал он.
– Да ну его! – ответил я.
Сержант колебался, размышлял о чем-то, потом спросил немца глухим голосом: « Где твое оружие? »
Автомат оказался под роялем. Сержант повертел его в руках и повесил себе на плечо.
– О, нет, нет! – вскрикнул немец и упал на колени, по-прежнему держа руки вверх. – Не отнимайте у меня автомат! Что я скажу фельдфебелю? Где мое оружие? Капут, капут! Я буду играть, играть, а вы идите…
– Вот что, фриц! – сказал сержант, – Надо бы тебя прикончить, да ладно! Мы тебе оружие за дверью оставим, на лестнице. Ты сейчас садись и играй что-нибудь длинное. Мы пойдем, а ты играй и не останавливайся! Если остановишься, то пеняй на себя!
Немец присел к роялю, взглянул на освещенные лунным светом белые клавиши, задумался на минуту и потом легко заиграл. Он играл « Декабрь » из « Времена Года » Чайковского…
Сержант открыл дверь.
– Слово есть слово! Мы оставим автомат на лестнице, – сказал он немцу, у которого уже было умиротворенное лицо, так он был поглощен музыкой.
– Мои двое детей будут молиться за вас! – сказал немец.
Мы спустились по лестнице и огляделись. Сержант положил автомат немца на нижнюю ступеньку. Заброшенные избы вокруг были покрыты снегом, черные трубы стояли в тишине, как молчаливые родственники покойника. Падал снег… Из дома доносилась музыка Чайковского. Я перебежал от одной избы к другой. Обернулся. Сержанта нигде не было видно. Потом я увидел, как он взбежал по ступенькам и почти сразу же я услышал звук автомата, три-четыре выстрела, не больше. Рояль испустил какой-то удивленный звук… Необычайно взволнованный, я застыл возле торчащей трубы, уставившись в бревенчатый дом. Сержант подбежал ко мне.
– Что ты наделал? – усталым голосом спросил я.
– Его последние слова… Ты же знаешь, у меня тоже было двое детей. Это они их…
Published July 16, 2017
© David Kakabadze
© 2017 Specimen
Other
Languages
Mikheil Kakabadze was a prominent Georgian sportswriter and the editor-in-chief of the first Georgian daily sports newspaper, “Lelo”.
At the age of 19 Kakabadze went to World War II as a volunteer. After being heavily wounded in 1942 he was discharged. Years later he published a collection of short stories describing his war experiences. By that time he was already an accomplished sports journalist and, with his friends and colleagues, had founded “Lelo”. Initially, even without an office space. During those years all Soviet media were heavily politicized, pushing communism propaganda and leaving almost no space for anything else. Short sports news items were squeezed on the last page between some apparatchik’s obituary and weather reports. But in fact they were the most coveted pieces of information. This explains the immense popularity of “Lelo”, which soon became the most comprehensive source of sports-related information. Unlike other newspapers in Soviet Georgia, “Lelo” sold out every day. But in 1976 Kakabadze was dismissed from his position as editor-in-chief after refusing to publish a major Kremlin resolution assessing the work of the Georgian Communist Party – not related to sports at all. His health declined rapidly after losing his beloved “Lelo” and a few years later he passed away. It was only after the fall of the Soviet empire that the Mikheil Kakabadze Award for the Best Sportswriter of the year was established in Georgia.
I came across Mikheil Kakabadze’s short stories a couple of years ago and immediately experienced a sense of encounter with true literature. And I felt regret that his legacy was in journalism and not in fiction.
Mikheil Kakabadze jr. translated the excerpt from Mikheil Kakabadze’s short story “The House” into English. He never got to know his grandfather.
– Elena Botchorichvili
Your
Tools
