Arnold ging in die Einstellungen. Es war 14.21 Uhr. Er änderte die Farbe seines Desktophintergrunds von Orange zu einer Art Gelbgrün, mit dem er eigentlich nichts verband. Arnold öffnete den Chat mit Odile.
Arnold schrieb: ich bin jetzt im zug nach paris.
Er drückte auf Senden, schloss das MacBook und nahm das Buch Der Platz der Gehenkten von Hubert Fichte. Er legte es auf den ausgeklappten Tisch. Zwei schwerbewaffnete Polizisten patrouillierten im Abteil. Sie ließen sich von der arabisch sprechenden Familie die Papiere geben, dann von den jungen Männern mit den Sporttaschen. Arnold blickte aus dem Fenster, der Platz neben ihm war frei. Er sah vertrocknete Felder, Solarmodule auf renovierten Dorfhausdächern und Strommasten in der Sonne.
Arnold klappte das MacBook auf. Er öffnete den Chat mit Odile. Arnold blickte ungefähr eine Minute auf den Chat und wartete auf die Sprechblase mit den drei Punkten. Odile tippte nicht. Arnold öffnete den Chat mit Veysel.
Arnold schrieb: was machst du?
Veysel tippte.
Veysel schrieb: nichts
Veysel schrieb: warte auf lieferdienst. wie ist es in der heimat
Arnold schrieb: im rhein sterben die fische wegen der Kitze. aber ich bin schon im zug nach paris.
Veysel schrieb: warum
Arnold schrieb: warum im zug?
Veysel schrieb: paris
Arnold schrieb: fliege von paris nach athen in zwei tagen. habe keinen flug von deutschland aus gefunden, von paris hat to euro gekostet
Veysel schrieb: haha
Veysel schrieb: warum athen
Arnold schrieb: fahr zu odile, helfe da beim filmdreh, sie hat mich gefragt vor ein paar wochen
Veysel schrieb: wie helfen
Arnold schrieb: keine ahnung
Veysel schrieb: was sollst du da machen
Arnold schrieb: haha keine ahnung
Veysel schrieb: haha
Arnold schrieb: was hast du bestellt?
Veysel schrieb: asia
Eine Schaffnerin betrat den Waggon. Arnold nahm sein iPhone und öffnete sein Ticket. Er legte das iPhone mit dem QR-Code auf das Buch. Die Schaffnerin scannte den QR-Code und bedankte sich. Arnold bedankte sich. Arnold dachte daran, wie er einmal unter einer Hochspannungsleitung gestanden hatte, an das Geräusch, das sich wie feiner Regen anhörte. Er betrachtete die roten Plastikverkleidungen im Waggon, die roten Plastikschalen der Sitze, die Fensterrahmen, den roten Synthetikteppich.
Ein für diese Arbeit zu junger Mann mit glänzender Haut schob einen Getränkewagen vorbei. Ein dickes Kind spielte auf seinem Nintendo. Arnold betrachtete das Display. Das Kind fuhr einen Jetski-Parcours, gegen die Zeit. Es verlor und blickte Arnold erschöpft an. Arnold wandte sich ab, blickte wieder aus dem Fenster und machte mit den Lippen etwas, das tröstend aussehen sollte, ein Gesicht, das eigentlich für das Kind bestimmt war. Arnold schlief ein. Er saß auf einem Pferd, es hatte eine Geschwindigkeitsanzeige auf dem Widerrist implantiert. Er stellte einen neuen Geschwindigkeitsrekord auf. Arnold wachte auf. Er schämte sich, wie er das Pferd behandelt hatte.
Arnold öffnete den Chat mit Odile. Sie hatte nicht geantwortet. Er scrollte nach oben und las im Chatverlauf. Nachricht vom o 1.06., 20.09 Uhr: würde mich sehr freuen, wenn du lust hättest, den dreh im august zu unterstützen.
Arnold schloss den Chat. Er blickte auf den gelbgrünen Desktop. Er dachte an die Ausreden, die er formuliert hatte. Er schämte sich. Als er die Nachricht vor zwei Monaten bekommen hatte, googelte er gerade, wo man eine verlorene Aufenthaltserlaubnis hinbringen konnte. Er war dabei, durch irgendein Forum zu scrollen, als er mehrere Nachrichten von Odile erhielt. Immer wieder las er ihre Einladung nach Athen, während er das Portemonnaie durchsuchte, sich das Passfoto des Jungen anschaute und den irritierend aggressiven Stier, der auf das Dokument gedruckt war. Eine U-Bahn fuhr ein, und Arnold gab das Portemonnaie dem Lokführer, der in seiner Erinnerung ein haarloser Arm war. Die U-Bahn-Türen schlossen sich, und in Arnold stieg plötzlich der Verdacht auf, dass der Lokführer ein Nazi sein könnte. Arnold hatte sich den Lokführer vorgestellt, wie er das Portemonnaie in den Tunnel warf, wie alle zehn Minuten eine neue Bahn den Aufenthaltstitel etwas mehr zerstörte. Aber die Asylverfahren wurden mit Sicherheit auch digital gespeichert, also war das alles nicht so schlimm, hatte Arnold gedacht. Vielleicht gab der Lokführer das Portemonnaie auch einfach an der richtigen Stelle ab. Und wie er dagestanden und sich das alles gefragt hatte, hatte Arnold immer wieder Odiles Nachrichten gelesen. Dann hatte er geschrieben: ja unbedingt. Er hatte die Zeile wieder gelöscht und geschrieben: ich kann nicht, ich habe eine sonderbare blutung unter dem fuß. Er hatte die Zeilen gelöscht und geschrieben: ich werde mich umbringen heute abend. Dann hatte er auch diese Zeilen gelöscht, war entlang der Gleise geeilt und hatte geschrieben: ok. Und auf Senden gedrückt. Unzufrieden mit seiner Antwort hatte sein Gehirn wieder zurück zum Lokführer geschaltet, und als Arnold verwirrt und unerklärlich gehetzt aus der Station ging, hatte er geschrieben: ich habe an dich gedacht. Arnold wünschte sich, dass Odile ihre Nachrichten zehn Minuten später abgeschickt hätte, dann hätte er sie genießen können oder wenigstens adäquat antworten, und dem Besitzer der Aufenthaltserlaubnis wären fünf oder fünfzig Behördengänge erspart geblieben. Odiles Nachrichten waren die Art von Nachrichten, die man unterwegs und unvorbereitet erhielt, die von da an bis in die Unendlichkeit mit diesem wahllosen Ort und den zufälligen Handlungen der Menschen an ihm verknüpft waren. Städte, wurde Arnold da klar, waren voll von diesen Zonen. Und diese Nachrichten von Odile, diese erste Kontaktaufnahme nach mehr als einem halben Jahr würde ewig mit der verlorenen Aufenthaltserlaubnis und dem Lokführer verbunden sein und das alles mit der U-Bahn-Station Hansaplatz. Arnold öffnete den Chat mit Odile und löschte alle Nachrichten bis zum 01.06.
Arnold blickte aus dem Fenster. Auf einen Feldweg zwischen verdorrten Kulturpflanzen, auf braune Wiesen, durchhängende Hochspannungsleitungen, ein paar abgekämpfte Bäume, manchmal eine Siedlung oder grüne Schallschutzwände mit Graffiti. Ab und an parkte ein SUV in der Ödnis. Arnold nahm sein MacBook unter den Arm und ging zur Toilette. Eine schwangere Frau kam ihm entgegen.
Arnold hatte Schwierigkeiten, seine Hose zu öffnen und gleichzeitig das MacBook in der Hand zu halten. Er legte das MacBook auf das kleine Waschbecken und streifte den Wassersensor. Arnold griff nach seinem MacBook und wischte das Wasser mit seinem T-Shirt auf. Er betrachtete den Wasserstrahl. Er dachte: Es sieht perfekt aus, wie animiert. Arnold dachte an die unverschämte Fragilität eines schwangeren Bauches. Er dachte daran, dass Infantizid im Tierreich als natürliches Verhalten angesehen wurde. Dass also Guppys, Löwen und Schimpansen oder Delfine Nachkommen der eigenen Art töteten. Vielleicht aus sozialem Stress. Arnold wiederholte die Worte: natürliches Verhalten. Neben dem Wasserhahn stand: Kein Trinkwasser.
Eine Stunde und sechsundzwanzig Minuten später trat Arnold aus dem klimatisierten Waggon in die Hitze des Pariser Nordbahnhofs. Menschen suchten Ausgänge, eine nervöse Rentnergruppe zog Rollkoffer hinter sich her. Arnold stellte sich vor, wie Odile in einer Bahnhofshalle aus dem lg. Jahrhundert, an eine gusseiserne Säule gelehnt, auf ihn wartete, mit einem Pappschild, auf dem irgendetwas Ironisches und Lie-bevolles stand. Arnold fragte sich, ob sie jemals in Paris gewesen war. Er wusste es nicht.
Published November 27, 2024
© Suhrkamp 2020
Arnold went into System Preferences. It was 2:21 p.m. He changed his desktop color from orange to a yellowish green he didn’t actually associate with anything. Arnold opened his chat with Odile.
Arnold wrote: i’m in the train to paris now.
He clicked send, closed his MacBook and took out Der Platz der Gehenkten by Hubert Fichte. He placed it on the open tray table. Two heavily armed police officers patrolled the compartment. They checked the documents of the Arabic-speaking family, and then the young men with gym bags. Arnold looked out the window; the seat next to him was free. He saw dry fields, solar panels on the renovated roofs of village houses, and electricity pylons in the sun.
Arnold opened his laptop. He went into the chat with Odile. Arnold watched the chat for approximately a minute, waiting for the speech bubble with three dots. Odile didn’t type. Arnold opened the chat with Veysel.
Arnold wrote: what are you doing.
Veysel typed.
Veysel wrote: nothing.
Veysel wrote: waiting for delivery. how are things back home?
Arnold wrote: in the rhine fish are dying from the heat. but i’m already in the train for paris.
Veysel wrote: why
Arnold wrote: why the train?
Veysel wrote: paris
Arnold wrote: flying from paris to athens in two days. couldn’t find a flight from germany, from paris it cost ten euros.
Veysel wrote: haha
Veysel wrote: why athens
Arnold wrote: visiting odile, going to help with the shoot…she asked me a few weeks ago
Veysel wrote: helping how
Arnold wrote: no clue
Veysel wrote: what are you supposed to do there
Arnold wrote: haha no clue
Veysel wrote: haha
Arnold wrote: what did you order
Veysel wrote: asia
An attendant entered the car. Arnold picked up his iPhone and opened the ticket. He placed the iPhone on his book with the QR code displayed. The attendant scanned the QR code and said thank you. Arnold said thank you. Arnold thought about how once he had stood below a high-voltage power line, how it sounded like a fine rain. He eyed the red plastic paneling in the car, the red plastic seat shells, the window frames, the red synthetic carpet.
A man with shiny skin who was too young for his line of work rolled past with a drinks cart. A chubby child played Nintendo. Arnold looked at the screen. The child was driving a jet-ski through a timed obstacle course. They lost and looked wearily at Arnold. Arnold turned, looked out the window again, and did something with his lips that should have appeared consoling, actually intended for the child. Arnold fell asleep. He sat on a horse with a speedometer implanted in its withers. He set a new speed record. Arnold woke up. He was ashamed of how he’d treated the horse.
Arnold opened the chat with Odile. She hadn’t answered. He scrolled up and read the chat history. A message from 01 June, 08:09 p.m.: it would be great if you felt like helping with the shoot in august.
Arnold closed the chat. He looked at the yellowish green desktop. He thought about the excuses he’d come up with. He was ashamed. When he received the message two months ago, he had just googled “where to bring a lost residence permit.” He was in the process of scrolling through some forum, when he received several messages from Odile. He kept rereading her invitation to Athens while searching through the wallet, looking at the passport photo of the boy and the disconcertingly aggressive bull printed on the document. An U-Bahn pulled into the station and Arnold gave the wallet to the driver, who in his memory was a hairless arm. The U-Bahn doors shut, and Arnold suddenly suspected that the train driver was possibly a Nazi. Arnold pictured the train driver throwing the wallet into the tunnel, where every ten minutes a new train destroyed the residence permit a little bit more. But certainly the asylum process was also registered digitally, so it wasn’t that big of a deal, Arnold thought. Maybe the train driver even just handed-in the wallet at the right place. And as he stood there and asked himself all that, Arnold read and reread Odile’s messages. Then he wrote: yeah for sure. He deleted the line and wrote: i can’t, i’ve got a weird hemorrhage on the bottom of my foot. He deleted the line and wrote: i’m going to kill myself tonight. Then he deleted this line too, rushed alongside the track and wrote: ok. And pressed send. Dissatisfied with his answer, his brain switched back to the train driver, and as Arnold rushed for no reason out of the station, feeling confused, he wrote: i’ve been thinking about you. Arnold wished that Odile had sent her messages ten minutes later; then he would have been able to enjoy, or at least adequately answer them, and the owner of the residence permit would have been spared five or fifty trips to the registration office. Odile’s messages were the kind of messages you received in transit and unprepared, which from that moment into infinity would be linked with the incidental place and the random actions of the people there. Cities, Arnold now realized, were full of these zones. And these messages from Odile—the first time she had been in touch in over half a year—would be forever connected to the lost residence permit and the train driver and all that about the U-Bahn station Hansaplatz. Arnold opened the chat with Odile and deleted all messages until 01 June.
Arnold looked out the window. At a dirt road between withered crops, at brown fields, sagging electricity pylons, a few worn-out trees, at times a development or green noise barriers covered in graffiti. Here and there an SUV had parked in the wasteland. Arnold took his MacBook under his arm and went to the toilet. A pregnant woman came towards him.
Arnold had a tough time unbuttoning his pants while simultaneously holding his MacBook. He placed the MacBook on the small sink, triggering the water sensor. Arnold grabbed his MacBook and wiped the water off with his T-shirt. He contemplated the water jet. He thought: It looks perfect, as if animated. Arnold thought about the shameless fragility of a pregnant belly. He thought about how infanticide was accepted as natural behavior in the animal kingdom. How guppies, lions and chimpanzees, even dolphins killed offspring of their own species. Maybe due to social stress. Arnold repeated the words: natural behavior. Beside the faucet read, Not drinking water.
An hour and twenty-six minutes later, Arnold left the climatized car for the heat of Paris Nord train station. People looked for the exits, a nervous group of retirees wheeled their suitcases behind them. Arnold imagined that Odile was waiting in a station concourse from the 19th century, holding a cardboard sign with something ironic and loving written on it. Arnold asked himself if she had ever been to Paris. He didn’t know.
Published November 27, 2024
© Suhrkamp 2020
© Specimen
Arnold ging naar Instellingen. Het was 14.21. Hij veranderde de kleur van zijn desktopachtergrond van oranje naar een soort geelgroen, waaraan hij eigenlijk niets verbond. Arnold opende de chat met Odile.
Arnold schreef: ik zit nu in de trein naar parijs.
Hij drukte op verzenden, sloot zijn MacBook en pakte het boek Der Platz der Gehenkten van Hubert Fichte. Hij legde het op de uitgeklapte tafel. Twee zwaargewapende agenten patrouilleerden in de coupé. Ze vroegen de Arabische sprekende familie om hun papieren, daarna de jonge mannen met de sporttassen. Arnold keek uit het raam, de plaats naast hem was vrij. Hij zag uitgedroogde akkers, zonnepanelen op verbouwde dorpsdaken en hoogspanningsmasten in de zon.
Arnold klapte zijn MacBook open. Hij opende de chat met Odile. Arnold keek ongeveer één minuut lang naar de chat, wachtte op de tekstballon met de drie puntjes. Odile typte niet. Arnold opende de chat met Veysel.
Arnold schreef: wat ben je aan het doen?
Veysel typte.
Veysel schreef: niets
Veysel schreef: wacht op de maaltijdbezorger. hoe is het thuis
Arnold schreef: in de rijn sterven de vissen vanwege de hitte. maar ik zit al in de trein naar parijs.
Veysel schreef: waarom
Arnold schreef: waarom in de trein?
Veysel schreef: parijs
Arnold schreef: vlieg over twee dagen van parijs naar athene. Had geen vlucht vanuit Duitsland gevonden, vanaf parijs kostte het 10 euro
Veysel schreef: haha
Veysel schreef: waarom athene
Arnold schreef: ga naar Odile, help bij de filmopnamen, had ze een paar weken geleden gevraagd
Veysel schreef: hoe helpen
Arnold schreef: geen idee
Veysel schreef: wat moet jij daar nou doen
Arnold schreef: haha geen idee
Veysel schreef: haha
Arnold schreef: wat heb je besteld?
Veysel schreef: asia
Een conductrice stapte de wagon binnen. Arnold pakte zijn iPhone en opende zijn ticket. Hij legde de iPhone met de QR-code boven op het boek. De conductrice scande de QR-code en bedankte hem. Arnold bedankte haar. Arnold dacht aan hoe hij eens onder een hoogspanningskabel gestaan had, aan het geruis, dat als fijne regen klonk. Hij bekeek de rode, plastic bekleding in de wagon, de rode, plastic kuipen van de zitplaatsen, de raamkozijnen, de rode, synthetische vloerbedekking.
Een voor dit werk te jonge man met een glimmende huid duwde een trolley voort. Een dik kind speelde op zijn Nintendo. Arnold bekeek de display. Het kind voerde een jetski over een parcours, tegen de klok. Het verloor en keek Arnold uitgeput aan. Arnold wendde zijn blik af, keek opnieuw uit het raam en deed met zijn lippen iets, dat er troostend zou moeten uitzien, een gezichtsuitdrukking, die eigenlijk voor het kind bestemd was.
Arnold viel in slaap. Hij zat op een paard, op de schoft was een snelheidsmeter geïmplanteerd. Hij vestigde een nieuw snelheidsrecord. Arnold werd wakker. Hij schaamde zich, voor de manier waarop hij het paard behandeld had.
Arnold opende de chat met Odile. Ze had niet geantwoord. Hij scrolde naar boven en las door de chatgeschiedenis. Bericht van 01.06., 20.09: zou het super leuk vinden als je zin hebt om te komen helpen bij de opnamen in augustus.
Arnold sloot de chat. Hij keek naar het geelgroene bureaublad. Hij dacht aan de uitvluchten die hij gezocht had. Hij schaamde zich. Toen hij het bericht twee maanden geleden ontvangen had, googelde hij net, waar je een verloren verblijfsvergunning kon afgeven. Hij was aan het scrollen, door een of ander forum, toen meerdere berichten van Odile binnenkwamen. Telkens opnieuw las hij haar uitnodiging, en intussen doorzocht hij de portemonnee, inspecteerde de pasfoto van de jongen en de irritant agressieve stier die op het document afgedrukt stond. Een metro kwam aanrijden en Arnold gaf de portemonnee aan de metrobestuurder, die in zijn herinnering een haarloze arm was. De deuren van de metro sloten en bij Arnold kwam plotseling de gedachte op dat de metrobestuurder een nazi zou kunnen zijn. Arnold had zich de metrobestuurder voorgesteld, hoe hij de portemonnee in een tunnel gooide, hoe, iedere tien minuten, een andere metro over de verblijfsvergunning reed en hem verder vernielde. Maar de asielprocedures werden vast en zeker ook digitaal bewaard, dus zo erg was het allemaal niet, had Arnold bedacht. Misschien gaf de metrobestuurder de portemonnee ook gewoon op de juiste plek af. En terwijl hij daar zo gestaan en zich dat alles afgevraagd had, had Arnold telkens opnieuw de berichten van Odile doorgelezen. Toen had hij geschreven: ja absoluut. Hij had de regel weer verwijderd en geschreven: ik kan niet, ik heb een merkwaardige bloeding aan de onderkant van mijn voet. Hij had die regels verwijderd en geschreven: vanavond breng ik mezelf om het leven. Toen had hij ook deze regel verwijderd, was langs het spoor gesneld en had geschreven: ok. En op verzenden gedrukt. Ontevreden over zijn antwoord, waren zijn hersenen teruggeschakeld naar de metrobestuurder en toen Arnold, verward en onverklaarbaar gejaagd, het station uit liep, had hij geschreven: ik heb aan je gedacht. Arnold had gewenst dat Odile haar berichten tien minuten later verstuurd had, dan had hij ervan kunnen genieten of op zijn minst adequaat kunnen antwoorden, en de eigenaar van de verblijfsvergunning waren vijf of vijftig tochten langs allerlei instanties bespaard gebleven. De berichten van Odile waren van die berichten die je onderweg en onvoorbereid ontving en die vanaf dat moment en tot in de oneindigheid met deze lukrake plek en de toevallige handelingen van de daar aanwezige mensen verbonden bleven. Steden, zo werd Arnold toen duidelijk, zaten vol met deze zones. En deze berichten van Odile, deze eerste contactopname na meer dan een half jaar, zouden voor altijd met de verloren verblijfsvergunning en de metrobestuurder verbonden blijven, en dat alles met de metrohalte Hansaplatz. Arnold opende de chat met Odile en verwijderde alle berichten tot aan 01.06.
Arnold keek uit het raam. Naar een landweg tussen verdorde gewassen, naar bruine weilanden, slappe hoogspanningskabels, een paar afgematte bomen, soms naar een woonplaats of groene geluidsschermen met graffiti. Hier en daar stond een terreinwagen in de woestenij. Arnold nam zijn MacBook onder de arm en ging naar de wc. Een zwangere vrouw kwam hem tegemoet. Arnold slaagde er niet in zijn gulp te openen en tegelijkertijd met een hand zijn MacBook te blijven vasthouden. Hij legde zijn MacBook op de kleine wasbak en streek daarbij langs de sensor van de kraan. Arnold greep naar zijn MacBook en wiste het water ervanaf met zijn T-shirt. Hij bekeek de waterstraal. Hij dacht: het ziet er perfect uit, net een animatie. Arnold dacht aan de schaamteloze kwetsbaarheid van een zwangere buik. Hij dacht aan hoe infanticide in het dierenrijk als natuurlijk gedrag werd beschouwd. Dat guppy’s, leeuwen en chimpansees, of dolfijnen, dus nakomelingen van hun eigen soort doodden. Misschien door sociale stress. Arnold herhaalde de woorden: natuurlijk gedrag. Naast de kraan stond: Geen drinkwater.
Één uur en zesentwintig minuten later stapte Arnold vanuit de gekoelde wagon de hitte in van het noordstation van Parijs. Mensen zochten uitgangen, een nerveuze groep gepensioneerden trok rolkoffers achter zich aan. Arnold stelde zich voor hoe Odile in een stationshal uit de 19e eeuw, leunend tegen een gietijzeren zuil, op hem wachtte met een kartonnen bordje waarop iets ironisch en teders geschreven stond. Arnold vroeg zich af of ze wel eens in Parijs was geweest. Hij wist het niet.
Published November 27, 2024
© Suhrkamp 2020
© Specimen
Other
Languages
Your
Tools
