Spró­buj opie­wać oka­le­czo­ny świat.
Pa­mię­taj o dłu­gich dniach czerw­ca
i o po­ziom­kach, kro­plach wina rosé.
O po­krzy­wach, któ­re me­to­dycz­nie za­ra­sta­ły
opusz­czo­ne do­mo­stwa wy­gna­nych.
Mu­sisz opie­wać oka­le­czo­ny świat.
Pa­trzy­łeś na ele­ganc­kie jach­ty i okrę­ty;
je­den z nich miał przed sobą dłu­gą po­dróż,
na inny cze­ka­ła tyl­ko sło­na ni­cość.
Wi­dzia­łeś uchodź­ców, któ­rzy szli do­ni­kąd ,
sły­sza­łeś opraw­ców, któ­rzy ra­do­śnie śpie­wa­li.
Po­wi­nie­neś opie­wać oka­le­czo­ny świat.
Pa­mię­taj o chwi­lach, kie­dy by­li­ście ra­zem
w bia­łym po­ko­ju i fi­ran­ka po­ru­szy­ła się.
Wróć my­ślą do kon­cer­tu, kie­dy wy­bu­chła mu­zy­ka.
Je­sie­nią zbie­ra­łeś żo­łę­dzie w par­ku
a li­ście wi­ro­wa­ły nad bli­zna­mi zie­mi.
Opie­waj oka­le­czo­ny świat
i sza­re piór­ko, zgu­bio­ne przez droz­da,
i de­li­kat­ne świa­tło, któ­re błą­dzi i zni­ka
i po­wra­ca.