Ein mächtiger Eisberg treibt im Meer. Wärest du ein Vogel oder ein Fisch und folgtest du dem Eisberg eine lange Weile, so würde er dich nach Grönland führen. Dort sähest du vielleicht eine tote Möwe, die erfroren im Schnee, oder das Skelett eines großen, nun seltenen Moschusochsen, das verwittert an einem Abhang liegt. Oder du träfest auf diese Inuit-Familie in ihrem kleinen Schneehaus, wo unsere Geschichte beginnt.

Womit beschäftigt sich so eine Inuit-Familie denn? Alle sitzen beieinander, wie viele Familien es tun, und kümmern sich um den Haushalt. Die Mutter kocht, ihre drei Söhne füttern die Hunde und helfen der Mutter ab und an, das Essen zuzubereiten. Der Vater starb vor langer Zeit; er kam beim Jagen in einem Schneesturm ums Leben. Tekkeit Qaasuitsup ist der jüngste der drei Söhne. Mit seinen gerade einmal neunzehneinhalb Jahren ist er bereits der Held seiner Heimat, wo ihn jeder schlicht “kluges Kerlchen” nennt. Sein Englisch ist ziemlich gut und er ist schon weit in der Welt herumgekommen. Dabei hat er die Titelblätter von Zeitungen von Deutschland bis Amerika, von Russland bis Australien geziert. Jetzt erzählt er gerade seiner Familie von den Abenteuern seiner letzten Reise:

“… und ich hab dann den Deutschen erklärt, dass bei uns aput der Schnee am Boden ist; dass qana fallender Schnee ist, pigsipord Schneewehen, mentlana rosa Schnee und suletlana grüner Schnee. Und dass kiln Schnee ist, an den man sich erinnern kann, und naklin Schnee, den man vergessen hat, und so weiter. Die Deutschen fanden das sehr interessant und haben mich gefragt, was “erinnerter” Schnee ist und was denn “vergessener” Schnee sein soll. Da hab ich ihnen erklärt, dass man sich ja nicht an jeden Schnee erinnern kann, den man sieht und dass man sich im Leben eigentlich nur an bestimmten Schnee erinnert. Zum Beispiel werde ich den Schnee, der auf unseren toten Vater gefallen ist — motela — nie vergessen …”

Na wodzie unosi się wielka góra lodowa. Gdyby stać się ptakiem lub rybą i podążać za tą górą wystarczająco długo, trafiłoby się na Grenlandię. Można byłoby tam zobaczyć zamarzniętą mewę na śniegu, albo szkielet wielkiego woła piżmowego na zboczu wzgórza. Można byłoby też napotkać tę inuicką rodzinę w niewielkim igloo. Nasza opowieść zaczyna się przy tym igloo.

To co teraz robią? Jak zdarza się każdej rodzinie, zgromadzili się dookoła, zajęci domowymi obowiązkami. Matka gotuje, jej trzej synowie karmią psy. Czasem pomagają matce w przygotowywaniu jedzenia. Ich ojciec zmarł dawno temu, na polowaniu, podczas burzy śnieżnej. Najmłodszy syn to Tekkeit Qaasuitsup. Ma tylko dziewiętnaście lat i sześć miesięcy, ale jest bohaterem w tej okolicy i wszyscy nazywają go Bystry Tekk. To on dobrze mówi po angielsku i wypuścił się na podróże daleko w świat. Trafił na pierwsze strony gazet od Niemiec po Amerykę, od Rosji po Australię. Właśnie opowiada krewnym o swojej niedawnej przygodzie:

– Powiedziałem ludziom w Niemczech, że aput nazywamy śnieg, który leży na ziemi; qana to padający śnieg, a pigsipor to nagromadzony śnieg; mentlana jest różowy, a suletlana – zielony. I że klin to pamiętany śnieg, a naklin to zapomniany. Niemców to zaciekawiło, więc pytali, czym jest „pamiętany” i „zapomniany” śnieg. Powiedziałem, że nie da się spamiętać każdego śniegu, który się widziało. Pamięta się tylko jego część z całego swojego życia. Na przykład śnieg przykrywający martwe ciało naszego ojca, motela, ten śnieg zapamiętuje się na zawsze…