The bloody confrontations with the occupation forces were at their peak, and people were falling to their deaths before their time. In the midst of all this unrest, a picnic area in the city had flung its doors wide open for those who wanted peace and calm. Escaping from the depressing events to this pleasant outlet, where it could get fresh air in the shade, a family gathered around one of the long straw tables, preparing coal, meat and everything else needed for a delicious barbecue.

The members of that family seemed to be in complete harmony with each other, except for their teenage daughter with the wrinkled forehead, who had a Palestinian kufiyya wrapped around her neck. With her back toward the rest of the family, she was sitting with arms crossed over her chest and one leg dangling above the other. She seemed like a deer that had been dragged to this picnic area against its will.

Next to the family, there were children wearing a uniform that carried the emblem of an orphanage. They were fooling around, taking turns on the nearby swing.

The teenage daughter caught sight of a girl from the group of orphans. The girl was watching her and her family with extreme curiosity, her eyes yearning to be part of a gathering like this. The teenager got up from her seat and bent down towards the girl in front of her family. With all the nonchalance and boldness of her age, she then said to the girl, “Don’t ever be miserable, for in every person’s life, a moment comes when, from the bottom of your heart, you wish you were an orphan.”

Los sangrientos enfrentamientos con las fuerzas de la ocupación estaban en su apogeo, y la gente estaba dirigiéndose a su muerte antes de tiempo. En medio de toda esta agitación, la zona de picnic en la ciudad había abierto sus puertas de par en par para los que querían la paz y la calma. Escapar de los acontecimientos deprimentes a este agradable lugar, en el que se podía respirar el aire fresco a la sombra, mientras una familia reunida alrededor de una de las mesas largas de paja preparaban el carbón, la carne y todo lo necesario para una deliciosa barbacoa.

Los miembros de esa familia parecían estar en completa armonía entre ellos, a excepción de su hija adolescente con la frente arrugada, que tenía una kufiyya palestina envuelta alrededor de su cuello. De espalda al resto de la familia, ella estaba sentada con los brazos cruzados sobre el pecho y una pierna colgando por encima de la otra. Parecía como si fuera un ciervo que había sido arrastrado contra su voluntad a esta zona de picnic.

Al lado de la familia, había niños que usan un uniforme que lleva el emblema de un orfanato. Estaban retozando alegremente y turnándose en la cercanía de un columpio.

La hija adolescente vio a una chica del grupo de huérfanos. La chica estaba mirándola a ella y a su familia con extrema curiosidad, sus ojos hambrientos de ser parte de un encuentro como este. El adolescente se levantó de su asiento y se inclinó hacia la chica delante de su familia. Con toda la despreocupación y la audacia de su edad, le dijo a la chica: “No vuelvas a sentirte miserable, pues en la vida de cada persona ha de llegar el momento, cuando desde el fondo de tu corazón, te gustaría ser un huérfano.”

Pasulayan ingkang ndadosaken medaling ludira kaliyan  prajurit utawi pasukan pendhudhukan sampun wonten ing pucuk  lan kathah tiyang sami ambruk tumeka pathi sanadyan dereng titiwancinipun dereng papesthenipun. Awit saking kahanan menika saged hanjalari kathah tiyang ingkang sami pepengen gesang kang langgeng lan ayem tentrem, uwal saking kahanan kang sedhih kuciwa tumuju kahanan kang ngremenaken, saged kepanggih kaliyan kulawarga lan makempal sesarengan ndamel dhaharan lan unjukan ingkang raosipun eca sanget.

Anggota kulawarga ingkang saged ketingal jumbuh kaliyan anggota sanesipun, ananging kejawi saking menika wonten salah satunggaling anggota kulawarga inggih menika putra wanodya kang ketingal dahinipun mengkeret ngagem kuffiya palestina ingkang diagem wonten leheripun. Gegeripun wanita kalawau ngadep kulawarga kanthi tangan sedhakep lir kidang ingkang sampun hamenangi palagan kaliyan sedyanipun.

Sak sanesipun kulawarga, wonten bocah dipun sandhangi minangka simbol saking panti asuhan ingkang nembe dolanan kanthi bungahing manah.

Putri kenya nyawang salah setunggaling bocah wadon saking kelompok yatim piatu kalawau. Cah wadon menika nembe ningali tiyang saha kulawarganipun kanthi manah kang kathah pitakonan ingkang dereng angsal wangsulan, putri kenya lajeng menyat saking palungguhan tumuju panggonanipun bocah wadon wonten ing ngarsane kulawarganipun banjur ngendhika “ampun ngantos gesangipun sampeyan sangsara, menawi sampun titiwancinipun, saking telenging manah sampeyan, sampeyan kepengen dados anak yatim”.

Οι αιματηρές συγκρούσεις από τις κατοχικές δυνάμεις βρίσκονταν στο αποκορύφωμα και ο θάνατος έπαιρνε ανθρώπους πριν την ώρα τους. Εν μέσω όλης της αναταραχής, ένα σημείο της πόλης για πικνίκ ήταν με τις πόρτες διάπλατα ανοιχτές για όσους αποζητούσαν ειρήνη και ηρεμία. Μακριά από τα καταθληπτικά γεγονότα, δραπέτευαν σε τούτη την ευχάριστη διέξοδο απολαμβάνοντας φρέσκο αέρα κάτω από την σκιά.

Μια οικογένεια βρισκόταν γύρω από ένα τραπέζι φτιαγμένο από άχυρο, προετοιμάζοντας τα κάρβουνα, το κρέας και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για ένα απολαυστικό μπάρμπεκιου. Τα μέλη της οικογένειας αυτής φαίνονταν να βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους, με εξαίρεση όμως την έφηβη κόρη. Το μέτωπο της ήταν σκυθρωπό και φορούσε την παλαιστινιακή μαντίλα τυλιγμένη γύρω από τον λαιμό. Με γυρισμένη την πλάτη στην οικογένεια της, καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα επάνω στο στήθος και το ενα πόδι ταλαντευόταν επάνω απ΄το άλλο. Έμοιαζε σαν ένα ελάφι το οποίο είχε συρθεί χωρίς την θελησή του στο μέρος του πικνίκ.

Δίπλα στην οικογένεια βρίσκονταν κάποια παιδιά τα οποία φορούσαν στολές με έμβλημα από κάποιο ορφανοτροφείο. Χοροπηδούσαν και παίζανε στις κούνιες. Η έφηβη κόρη ξεχώρισε ένα κορίτσι ανάμεσα στα ορφανά. Το κορίτσι παρατηρούσε την ίδια και την οικογένεια της με μεγάλο ενδιαφέρον. Στα μάτια της διακρινόταν η λαχτάρα να ανήκει σε μια οικογένεια όπως αυτή. Η έφηβη σηκώθηκε από την θέση της και μπροστά στην οικογένεια της, χαμήλωσε στο ύψος του κοριτσιού. Με όλην την απάθεια και την τόλμη της ηλικίας της, είπε στο ορφανό κορίτσι, «μην νοιώθεις ποτέ ζήλεια για την ζωή ενός ανθρώπου, η στιγμή θα έρθει που από τα βάθη της καρδιάς σου , θα έυχεσαι να ήσουν ορφανή».

점령군에 맞선 싸움이 한창이었다. 사람들은 피에 젖어 제 명을 다하지 못하고 스러져 갔다. 이 와중에 도시의 소풍 구역이 차분하게 쉬기를 원하는 이들을 위해 문을 활짝 열었다. 한 가족이 울적한 일들로부터 이 쾌적한 곳으로 빠져나왔다. 공기는 신선하고 그늘은 시원했다. 숯과 고기, 그밖에 바비큐 파티에 필요한 모든 것을 갖추어, 그들은 기다란 등나무 탁자 하나를 차지했다.

화기애애한 가족들 속에서, 목에 팔레스타인 쿠피야를 두른 십대의 딸만은 이마를 찌푸리고 있었다. 다른 식구들에게 등을 돌리고 않은 그녀는 가슴 앞에 팔짱을 끼고, 꼰 다리를 까딱거렸다. 여기 억지로 끌려온 사슴  같았다.

그 가족 옆에 고아원의 도안이 찍힌 단체복을 입은 아이들이 있었다. 들뜬 아이들은 그네를 탈 차례를 기다리면서 까불댔다.

십대의 딸은 그들 중에 한 소녀를 보았다. 소녀는 그녀와 그녀의 가족을 대단한 호기심으로 지켜보고 있었으며, 눈에는 자기도 그런 데 끼고 싶은 열망이 담겨 있었다. 십대는 일어서서 소녀에게 몸을 굽혔다. 그 또래의 패기와 뻔뻔함으로, 십대는 제 가족 앞에서 소녀에게 말했다. “기죽지 마. 사람마다 살다보면 마음 저 밑바닥에서부터 내가 고아였으면, 하고 바라게 되는 순간이 오니까.”